Prekursor kina slasherowego, film będący wzorem dla przyszłych reżyserów, podążających taką ścieżką horroru. Na pewno kiedyś szokował ze względu na mocne i krwawe sceny morderstw, a jak prezentuje się dziś? Wciąż przyzwoicie. Na pewno filmowi nie brakuje klimatu, szczególnie w scenach, które dzieją się wieczorem / nocą. Napięcie jest stopniowane w bardzo dobrym stylu, czuć narastającą grozę i atmosferę osaczenia i to jest niewątpliwy plus tego filmu. Fabuła również wygląda na interesującą, ale od pewnego momentu staje się zbyt skomplikowana a wydarzenia na ekranie serwowane są nam zdecydowanie w zbyt chaotyczny sposób. Nie trudno pogubić się widzowi w natłoku różnych imion i potencjalnych morderców a to wszystko przemieszane jest retrospekcjami (ciekawy zabieg). Na domiar złego zakończenie jest chyba najgorszym pomysłem w scenariuszu tego filmu, całkiem zdejmuje atmosferę grozy i wywołuje jedynie uśmiech politowania u widza. A szkoda, bo lepsze zakończenie podniosło by moją ocenę tego filmu. Ponadto bohaterzy filmu są tak wykreowani, że naprawdę trudno się z nimi zżyć. Sceny morderstw są jednak nieźle zrealizowane, są krwawe i wymyślne. Muzyka jest zabiegiem dość innowacyjnym jak dla tego gatunku, często kontrastująca z obrazem, choć często też nieźle podkreślająca grozę (wprawdzie, typowy włoski soundtrack jak na tamte lata). Ogólnie po takim tytule spodziewałem się trochę więcej. Moja ocena: 6/10.