tak, zgodzę się z tym że stara szkoła filmu umarła. ale to wina nieustannego postępu (w filmie), który samoczynnie wymusza zmiany. dziś pozostaje nam zachwycać się starociami i mieć nadzieję, że od czasu do czasu pojawi się w kinie coś ambitniejszego. a problem leży chyba w tym, że kiedyś robiło się kino dla sztuki (przynajmniej częściej niż teraz), a teraz robi się filmy dla kasy i pseudoidei, które na pewno sztuką w tradycyjnym (konserwatywnym) ujęciu nie są.

Niech nikt nie da się zwieść tą eksklamacją maczyzmu. To nie jest film o "prawdziwym facecie", już prędzej o facecie borykającym się z ograniczeniami swojej męskości. Jeśli za atrybuty "prawdziwego faceta" uznać podnoszenie ręki na kobietę i dziecko, to gratuluję dobrego samopoczucia. Otóż, to się nazywa przemoc. Przemoc jako taka jest oznaką słabości, i o tym między innymi jest film Antonioniego: bez zbędnych morałów i nie dbając o podtrzymywanie tradycyjnych wzorców męskości, ukazuje on mężczyznę po przejściach, który znajdując się na zakręcie życia i walcząc z różnymi przeciwnościami losu, okazuje raz siłę, a innym razem bezsilność, jest dzielny, ale też słaby, wewnętrznie rozdarty, niejednoznaczny, reagujący agresją na odejście kobiety, zbyt silnej, "by ulec jego woli". Więcej w tym prawdy i uczciwości, niż w tych wszystkich fantazmatach męskości.

raczej inne czasy były i na takie rzeczy było przyzwolenie dużo większe niz teraz, nie ma co oceniać ludzi z tamtych lat dzisiejszą miarą, choć jest sporo racji w tym co piszesz o słabości