Irma odeszła i związała się z innym mężczyzną. Wróciła razem z dzieckiem - w ostatnim fragmencie filmu przewija niemowlaka. Aldo nie radził sobie z życiem, nie wiedział co z sobą począć. Powrót do rodzinnych stron był dla niego ostania nadzieją na odnalezienie sensu życia i poczucia własnej wartości. Dlatego tak bardzo przejął się wiadomością o Irmie i liście od niej, gdy powiedziała mu o tym kobieta na stacji benzynowej. Społeczna dysfunkcja jaka nosiłw sobie Aldo być może byłaby przezwyciężona, gdyby nei fakt, że jego ostania nadzieja nie była już tą sama kobietą. Miala już małe dziecko z innym...

Dokładnie tak jak piszesz, reszta to domysły. Generalnie strasznie smutny film, oglądałem jeszcze tego samego dnia "Okruchy życia", gdzie głównego bohatera też odrzuca kobieta, chociaż niejako za jego przyzwoleniem, i również się to kończy tragicznie. Film Antonioniego generalnie dużo bardziej pesymistyczny, ta scena kiedy siedzi z tą kobietą w tym pseudo-szałasie, przecieka dach, zimno i brak perspektyw - powiało jakąś chłodną prawdą na temat ludzkiej egzstencji.
Takie tułanie się ze złamanym sercem, szukając bliskości, bezpieczeństwa materialnego, nie znajdując ani jednego ani drugiego, smutne to. Antonioni tutaj nie słodzi ani odrobine, wszystko jest gorzkie aż do gorzkiego końca. Ten film to mój kandydat na najsmutniejszy film wszechczasów, oddaje mój głos, bo nawet u Bergmana jest więcej optymizmu, a tutaj od początku jakby cios za ciosem.
Co więcej, bohater nie ma uzależnień, ma swoje wady, ale żyje wg. jakichs zasad i wygląda na porządnego człowieka, któremu po prostu zawaliło się w jednej chwili życie i nie wie jak to poskładać.

W kartce od Irmy było pewnie info, że ma spadek po mężu, który ustawił ją finansowo a ostatni partner zrobił jej dziecko i odszedł w siną dal. Pewnie prosiła o powrót do domu bohatera filmu, dlatego wybiegła za nim i krzyczała, widząc go na wieży. Irma zrozumiała, że to on jest facetem jej życia, że ją kocha.
Panna ze stacji benzynowej to ostania sucz z którą mógłby się związać.