Czytając komentarze pod tym filmem widzę jak bardzo Disney i jego adaptacje zakorzeniły się w ludzkich głowach. Oryginalne baśnie to nie są opowiastki dla dzieci, w których księżniczkę ratuje książę i żyje się długo i szczęśliwie - w pierwszych wersjach baśni Braci Grimm kazirodztwo jest na porządku dziennym, a krew leje się strumieniami - matki odcinają głowy własnym dzieciom, córki odrąbują sobie pięty żeby zmieścić się w pantofelek. Z resztą Andersen też był w tym dobry - dziewczynka z zapałkami przyprawiła mnie o konkretną traumę. Znając oryginały baśni, które były w pierwotnej wersji opowieściami dla dorosłych można łatwo zauważyć, że niczym się fabuła tego filmu od nich nie różni. Baśnie miały straszyć, często nie zawierały żadnych nawet morałów (albo były one bardzo wątpliwe - nie będziemy zabijać Jasia i Małgosi, ale starą babę to już można wrzucić do pieca). Żeby oglądać ten film trzeba najpierw mieć to w głowie i przestać oczekiwać jakiegokolwiek morału. Patrząc z dzisiejszej perspektywy to WSZYSTKIE bajki są właściwie nieetyczne - nawet ich zamerykanizowane wersje. Ocenianie poprzez wygląd - prawie w każdej, nawet jak początkowo ktoś jest brzydki to i tak na końcu musi stać się piękny, żeby dobrze się skończyło. Status materialny - dla kobiet zależny od księcia, a książę powinien być księciem i koniec - w większości to figury ambiwalentne, o których wiadomo, że "przystojne i bogate". Ten film staje się zrozumiały tylko dla ludzi, którzy baśnie dobrze znają, bo wtedy można nacieszyć się ucztą dla oczu, jaką ten film serwuje, a nie zastanawiać się kiedy będzie jakiś morał, który wskaże nam jak żyć.