Oscar za całokształt twórczości (do którego być może dołączy niedługo drugi, za KATYŃ) to oficjalne potwierdzenie wiodącej pozycji Andrzeja Wajdy w naszej rodzimej kinematografii. Abstrahując od kwestii, czy w świetle ostatnich filmowych dokonań jest to pozycja zasłużona (opinie są podzielone), reżyser obdarzony zaszczytnym tytułem Mistrza ma prawo uważać się za kompetentnego wykładowcę przedmiotu "Historia Polskiego Kina". Skierowuje więc obiektyw na siebie i przez 70 opowiada o polskim kinie. Choć w tym miejscu trzeba uściślić: przedmiotem wykładu Wajdy jest Polska Szkoła Filmowa, nowatorski nurt w polskiej kinematografii, trwający od 1955 do 1965 (według samego Wajdy znacznie krócej, bo do 1960). Ponieważ jest jednym z jej najwybitniejszych reprezentantów, ma sporo ciekawego do powiedzenia "w ogóle i szczególe", ujawniając niekiedy nieznane dotąd fakty. Z pewnością wiele można z tego wykładu wynieść, a dla osób zainteresowanych kinem polskim jest on pozycją obowiązkową. Zaznaczyć jednak trzeba, że omawiany przez Wajdę okres to tylko kilkuletni wycinek historii naszej kinematografii, więc tytuł "Lekcja polskiego kina" nadano mu nieco na wyrost. Po lekcje kina polskiego przedwojennego należy udać się do Stanisława Janickiego, tudzież Tadeusza Lubelskiego. Wajda przyznaje się wręcz do lekceważącego stosunku wobec produkcji sprzed początków Szkoły, jako własne i kolegów inspiracje podając klasykę zagraniczną (zaprezentował je niegdyś w nowohoryzontowym cyklu LEKCJE MISTRZOWSKIE ANDRZEJA WAJDY). Późniejszym losom polskiej kinematografii poświęca zaledwie kilka zdań, wymieniając najwartościowsze tytuły, w których wyraźne są inspiracje dokonaniami PSF. W tym wyliczeniu razi mnie brak choćby jednego polskiego filmu Andrzeja Żuławskiego, zdecydowanie najzdolniejszego ucznia Wajdy. A przecież "Trzecia część nocy" to arcydzieło, który zachwyciło również międzynarodową publiczność! Widocznie osobiste porachunki z Żuławskim nie pozwoliły Wajdzie na zachowanie obiektywności.