Oj, niezliczona była ilość aluzji do tego dzieła i inspiracji poszczególnymi scenami. Z ciekawostek - filmowa postać Golluma/Sméagola z "Władcy pierścieni", była wzorowana na roli Petera Lorre'a.
Poza tym, film dołożył kilka sporych cegieł do podstaw rozwoju języka filmowego. Między innymi, umocnił w wymowie kwestię kadrowania bohaterów. Często nie zwraca się na to uwagi, ale same ruchome obrazy, wydają się mówić więcej niż jakikolwiek dialog. Wystarczy, że jedna z postaci jest odpowiednio skadrowana z dołu, a druga z góry. Ta pierwsza z automatu budzi grozę, lęk, narzuca swoją wolę, a druga odwrotnie - jest uległa, mała, skrępowana lub, zależnie od kontekstu, zapędzona w kozi róg. W iluż to współczesnych filmach taki, wydawałoby się, prosty, działający na podświadomość, zabieg jest do dziś z powodzeniem stosowany...
Mnie już z miejsca przychodzi na myśl, ostatnio powtórkowo oglądana "Rozgrywka" z De Niro i Nortonem, gdzie w końcówce filmu jest rozmowa telefoniczna między tym pierwszym i drugim. Przez większą część rozmowy, postać grana przez Edwarda Nortona jest filmowana z dołu. Sugeruje to więc, pewnego rodzaju wyższość nad rozmówcą. Gdy w dalszej części rozmowy, okazuje się, że bohater Nortona został jednak przechytrzony, końcówka ujęcia serwuje nam odjazd kamery w górę, na nieco pełniejszy plan, ukazujący w centrum małego Nortona.