przeszywający człowieka smutkiem i beznadzieją. Bohaterowie cierpią na niemoc, wypalenie, pozbawienie dotychczasowych idei, i żyją jak skazani na niszczące oddziaływanie czarnego słońca frustracji. Nie ma tu miejsca na beztroskę, radość, czy coś w rodzaju szczęścia. Śmiech, który słyszymy zawsze jest nerwowy: stanowi bądź odreagowanie tragicznej sytuacji, albo jest produktem ubocznym przedawkowania alkoholu bądź innych środków. Ważne jest to, że po raz pierwszy w kinie rosyjskim zaprzestano upiększać rzeczywistość i możemy zobaczyć na własne oczy jak żyją ludzie po pierestrojce, jaka jest ich kondycja fizyczna i psychiczna, z jakimi problemami muszą się borykać, jaki prezentują styl myślenia i zachowania. Wyczuwamy powszechną niemoc i bezsens egzystencji. Jedynym ratunkiem staje się wszechobecna wódka, która pozwala odreagować, ale i wywołuje wtórną falę wściekłości na wszystko i wszystkich. Trzeba stanąć na krawędzi jak Wiera i Sierioża żeby nagle "poczuć się dziwnie" (wyrażenie Sierioży) i podjąć wyzwanie stworzenia czegoś nowego. Bo być może jest nadzieja, choć przychodzi dopiero po wiadrze zbyt zimnej wody...
Zauważmy, że ponure otoczenie w jakim żyją bohaterowie (nie świeci słońce, ale panuje swoisty brudny półmrok, nad miastem unoszą się fabryczne dymy i ciężkie chmury) odpowiada pogodzie ich wnętrza - są jak otępiali, reagujący niczym automaty zaprogramowane na jedzenie i dorywczy seks. Więzi międzyludzkie są tak rozluźnione, że nawet w ramach jednej rodziny nie sposób się dogadać i zrozumieć. Łączy jedynie siedzenie przy stole i łyk wódki a to zbyt mało, żeby relacje stały się mocniejsze niż kruche szkło kieliszka.