W pewnym sensie jest to luźna kontynuacja debiutanckiego Włóczykija (również czerpie z neorealizmu, są pewne podobieństwa fabularne). Film jest zbiorem luźno połączonych ze sobą epizodów, ale szybko rzuca się w oczy jak bardzo jest to wszystko przemyślane. Niezła gra powtórzeń, bliźniaczo podobnych fragmentów, identycznego kadrowania i ujęć, a jednak za każdym razem o innym znaczeniu. To tego spora ilość nawiązań religijnych, ale zastosowanych dosyć niekonwencjonalnie co czyni pewne fragmenty bardzo dwuznacznymi. Jakby się uprzeć, można by bluźnierstwo mu zarzucić, ale to raczej pewien dialog z tradycją.
Surowe dzieło z nutką prowokacji, jeszcze nie jest to Pasolini tak antykościelny, choć powiewa tu i ówdzie ateizmem, za to widać pewien dystans do komunizmu. Świetna gra aktorska (Mamma Roma!!!) i świetne zdjęcia Tonino Delli Colli (ten co to kręcił z Sergio Leone), konkretna fabuła, sporo emocji.