Samotności, pustki i tak jak gdzieś powiedziała Marianne Ihlen: "Moja miłość do niego zniszczyła mnie”. Dlatego w tym filmie nie czułam miłości. Sporo tu mówi się o przyjaźni, romansie, skomplikowanej relacji. Ale też o złamanym sercu, pustce, których efektem jest kilka pięknych piosenek. Zobaczyłam typowego dla lat 60-tych artystę pogubionego w nadmiarze wolności, uzależnionego od zachwytu kobiet seksoholika. To nie zmienia faktu, że jego utwory są przepiękne do bólu. Dla mnie ten film jest niejednoznaczny. Nie wiem, jakie były intencje reżysera.Nie wiem, czy chciał opowiedzieć o miłości Leonarda i Marianne, czy o swoich uczuciach do Marianne. A ponieważ cel tego filmu jest niejednoznaczny, wyczuwalny jest chaos narracyjny i chaos emocjonalny. Czy chciał opowiedzieć o człowieku, który był kochankiem jego kochanki?
Film ratują ostatnie minuty. Kiedy Marianne umierała, Leonard wysłał jej pełne miłości przesłanie, które zdaje się zapowiadać jego własną śmierć. To chyba jedyne, co mnie autentycznie wzruszyło.