Obejrzałem film i przeczytałem większość postów na forum - i tych inteligentnych, i tych infantylnych i durnych. I nadal jestem przekonany, że ten film to strata czasu.
Tym razem to Laugier nieodwracalnie przesunął moją granicę wrażliwości. Epatowania przemocą może mu pozazdrościć większość horrorów.
Tylko czy jest czego zazdrościć?

"Martyrs" od połowy kompletnie przestał do mnie przemawiać. Scenarzyści dumali, dumali i wydumali wytłumaczenie dla swoich chorych i perwersyjnych wizji. Zakichany mistycyzm. Śmiechu warte.

Ciekawi mnie, że na forum tyle osób pisało o przekazie filmu. Nikt jednak nie wyjaśnił, na czym miałby ten przekaz polegać. "Chodźcie do kina i spójrzcie, jak fajnie i makabrycznie sobie to wymyśliliśmy"? To o to chodzi?

Ten film nie ma żadnej głębi. Krew i przemoc są tylko zabiegiem taktycznym, który ma sprytnie odwrócić uwagę od miernoty scenariusza. Zrobiono wszystko, żeby małolaty wychodziły z kina z wypiekiem na twarzy i z hasłem "zajeb*sty horror widziałem".
Tylko, że według mnie to już nie jest horror. To zwykłe wynaturzenie i perwersja polukrowane wspomnianym quasi-mistycyzmem, na które udało się (jakim cudem?) wybębnić kasę od kinematografii francuskiej i kanadyjskiej.
Po co, pytam? Po co?