Jestem fanem Kurta Vonneguta, bo zawsze zachwycało mnie to jak potrafił traumę i dziwaczne koleje losu zamaskować pod płaszczykiem posępnej groteski, lub science-fiction. Nie dziwota więc, że jego literatura, była wyjątkowo niewdzięczna do adaptacji, a nieliczne wyjątki i tak są przez fanów pisarza mieszane z błotem.

Z tego co jednak zauważyłem „Matka Noc” ma swoich licznych zwolenników, nawet wśród fanów Kurta. Dla mnie jest jednak najmniej angażującym filmowym dziełem na podstawie prozy tego pisarza (wolę już nawet skaczącego Willisa ze „Śniadania mistrzów”, o „Rzeźni nr 5” nie wspominając).

Owszem jest porządna kreacja Nicka, jest kilka typowych dla Vonneguta wykręconych scen (Murzyn w mundurze Wermachtu), ale całość nie wzbudziła we mnie większych emocji. Może dlatego, że w przeciwieństwie do wspomnianych wcześniej adaptacji, nie znałem pierwowzoru?

Od jednoznacznych sadów więc się wstrzymam…

Moja ocena - 4/10