Wprowadzenie do filmu - tajemnicze i piękne zarazem, które z początku uznałem za zły omen pseudoartystycznych bzdur w dalszej części filmu. Pierwsza część oglądało się ciężko, przez całe wesele oczekiwałem na przełom, który nastał dopiero z nadejściem części drugiej. I tutaj von Trier (którego filmów zazwyczaj nie trawię) pokazał na co go stać. Napięcie jakie wytwarza wbija w fotel, z każda minuta drugiego rozdziału, aż do momentu minięcia Ziemi przez Melancholię, kiedy wraz z bohaterka odczuwamy ulgę, by już po chwili uderzyła nas świadomość że gwiazda jednak uderzy w Ziemie. Dramat jaki przeżywa Claire naprawdę wstrząsa, co jest też niewątpliwą zasługą gry Gainsbourg. Drugi rozdział jest kawałem dobrego kina, w którym zbliżająca się apokalipsa została przedstawiona w taki sposób, że nawet ja siedzący przed ekranem poczułem zgrozę tego wydarzenia.
No i nie sposób wspomnieć ostatniej sceny - jeżeli nie dla tego co napisałem wcześniej to właśnie dla tej sceny warto zobaczyć Melancholie.
Naprawdę polecam.