Wielu się zawiodło na Malencholii. Zastanawia mnie dlaczego. Człowiek zawodzi się na
czymś co nie spełnia jego oczekiwań, a czego ludzie oczekiwali po tym filmie?
Wnioskując po wcześniejszych dziełach von Triera, domyślam się, że chodziło o czarny
humor. I tu jest pies pogrzebany. Czarny humor u von Triera wynika najczęściej ze
zderzenia "specyficzności" danej postaci z często zwyczajnymi sytuacjami. Wszystkie
jego filmy opierają się na bohaterach, nigdy na fabule. Fabuła jest w jego filmach czymś
co wynika z działań bohaterów, nigdy odwrotnie. Czy w takim razie po filmie o tytule
melancholia można oczekiwać "zabawy w downa" albo innych tego typu sytuacji? Wątpię
żeby człowiek w depresji był skłonny do jakiejkolwiek innej formy humoru niż sarkazm.

Kolejny trop dla ludzi zawiedzionych. Von Trier ma zwyczaj kręcenia trylogii. Czy nikt nie
zwrócił uwagi na to, że tematem przewodnim ostatniej jest depresja? w antychryście była
pokazana kobieta w depresji ukierunkowanej na samozniszczenie, w melancholii była
depresja katatoniczna. Czy antychryst nie wskazał wam (zawiedzionym) w jakim kierunku
podąża reżyser?

Film można oglądać prawdziwie tylko na jeden sposób (taki sam jak czytać książki) -
wczuwając się w bohaterów, tak bardzo, że zaczynamy przeżywać razem z nimi. To w
jakim stopniu jest to możliwe świadczy o wartości dzieła. Z tego wniosek, że bohaterowie
sztuczni, irracjonalni, marionetkowi albo tacy którzy zaprzeczają naszym dogmatom
skutecznie niszczą naszą możliwość do zatopienia się w świecie przedstawionym. Nie
muszę chyba tłumaczyć dlaczego tak dobrze ogląda się filmy von Triera, który jest
mistrzem w kreowaniu osobowości bohaterów. Nie inaczej jest z Melancholią.
Zachowanie Justine momentami może wydawać się irracjonalne (najbardziej
przesadzonym motywem jest jej zdrada), ale ktoś kto ma depresję inaczej podchodzi do
życia niż inni (skłonności sado-masochistyczne i obsesja na punkcie zagłady wpisują
się do tego) gdyż nie ma motywacji (a przez to zahamowań) i na niczym mu nie zależy.
Chcąc cieszyć się filmem musisz przyjąć postrzeganie świata osoby z depresją. Wtedy
końcowa scena staje się dla ciebie końcem świata, a wychodząc z kina nie możesz
zrozumieć jakim prawem jeszcze istniejesz. Ostatnie sekundy filmu uświadamiają ci, że
to już koniec - czujesz smutek, że jeszcze tyle chciałeś w życiu zrobić, ale jednocześnie
przeżywasz katharsis bo wiesz, że nikt nie przeżyje żeby o tym opowiedzieć i wszystko za
czym tęsknisz przestanie istnieć razem z tobą.



Puenta: Moja dziewczyna płakała jeszcze kilka minut po filmie, nie mówiąc o tym, że z
trudem udało nam się ruszyć z krzeseł do wyjścia. Osobiście nie popłakałem się chyba
tylko dlatego, że zapomniałem jak to się robi, ale za każdym razem jak zaczynam się
czymś stresować, przypominam sobie ostatnią scenę i uczucia z nią związane i wiem, że
"w końcu wszyscy i tak zginiemy w zupie", więc cieszmy się, że to nie był nasz koniec
świata.