Pierwsza połowa - tragedia. Wiem, że von Trier chowa sens swoich filmów za podwójna gardą, ale jedyne co zapamiętałem z tej połowy to cycki i ujeżdżanie Kirsten (może to skrzywienie po innych filmach von Triera?). Druga połowa już lepsza. Nigdzie nie spotkałem nigdy takiego klimatu katastroficznego. Kosmitów zawsze dało się pokonać, kometę wysadzić, ale lecąca na ziemię planeta to kwintesencja fatalizmu. Ponadto ta wizualizacja Melancholii o którą bym von Triera nie posądzał i towarzysząca temu groza - miód, ale jednocześnie jedyna zaleta tego filmu.