Zgadzam się z Tobą, że część komediowa jest słabsza, choć w moim
przekonaniu absolutnie nie rujnuje całości. To, co czyni ten film dobrym
(nie bardzo dobrym - dobrym), to dla mnie naprawdę znakomity pomysł, w tym
bardzo, bardzo zgrabna pointa (nagłe urwanie filmu korespondujące z
wypowiedzią bohatera - zaskakujące, świetne).

Wydaje mi się też, że wspomniana "słabszość" części komicznej może być
częściowo usprawiedliwiona, jeśli potraktujemy część tragiczną jako tę
bliską prawdziwemu życiu, a część komiczną jako miłą, ale banalną
opowiastkę służącą przecież tylko poprawie nastroju, ucieczce od okrutnej
rzeczywistości - bo w tym duchu wypowiada się filmowy komediopisarz.
Oczywiście, bardzo to Allenowskie. :)

Tak, ale pod warunkiem, że ta druga częsć będzie się miła wdydawać i poprawiać nastrój. Gorzej jesli tak nie jest.

Fakt, że jako widz nie kibicowałem Hobiemu - historia nie była zbyt
absorbująca. Czułem, że jest mi kompletnie wsio rawno, czy mu się z Melindą
uda, czy nie.