Dziękuję za pełną, merytoryczną wypowiedź ... Percepcja związana z wyobraźnią, czy inteligencją ? O co chodzi z tymi chipsami, reklamówkami i dostrzeżonymi spostrzeżeniami ? ... bo moje percepcje nie ogarniają ...

święte słowa i do tego te efekty specjalne malowane pędzlem . Ten film najlepiej sie ogląda w jakości HD

Cudowny film,oglądałam go kilka razy i za każdym razem wzrusza.

Film ogladalam jakies 17 lat temu... nie moglam sie oderwać. Pamiętam jak w trakcie filmu pobieglam do pokoju siostry, aby jej powiedzieć zeby szybko przelaczyla kanal bo super film leci...☺ spotkalysmy sie w korytarzu bo ona biegla do mnie z tą sama propozycja ☺ Film piękny. Plakalam jak bóbr.

A Ty oczywiście masz się za tego wybranego, wrażliwego, wychowanego nie na chipsach i reklamówkach, i dostrzegasz wszystkie trafne spostrzeżenia. Tak się wypowiada albo 13 letnie dziecko albo osoba niezbyt bystra i mocno w sobie zadufana.
Także ten, kto je chipsy i wychował się na reklamówkach może spokojnie ten film ogarnąć, bo nie jest to film wymagający szczególnego intelektu, bystrości i wiedzy. Przemawia do uczuć i jest prostym filmem o miłości. Nie trzeba tu wiele rozumieć (i się męczyć). Mam nadzieję, że moja wypowiedz nie przekracza pewnego poziomu percepcji (tylko Ty wiesz, co masz na myśli). Więcej samokrytycyzmu. Zawsze znajdzie się ktoś, kto może Ciebie słusznie wydrwić.
Pozdrawiam

Zrozumiałem wypowiedz CES7 i wnioskuje iż miał na myśli ze film jest nie dla "galerianek" lub pustoumysłów.Ten lekki atak z twojej strony jest nie fair.Na zakończenie mojej wypowiedzi chcialbym zauważyć ze to jeden z nielicznych filmów o odzyskiwaniu.Ale to skumają tylko osoby nie wychowane na chipsach i reklamówkach.

Ne, to skuma każdy, kto w miare przytomnie obejrzy film. To nie jest film odwołujący się do umysłu czy inteligencji, poziomu wykształcenia, ani tego, co kto jadł lub nie jadł.

Nie przesadzajmy. Film wielki wizualnie, nie nużący przez minutę ujmujący jak gra Robina Williamsa i... pozostawiający na powierzchni łatwych wzruszeń, dokładnie jak wieczna i nieodmienna jedna rola tego aktora we wszystkich filmach (wyjątkiem film, w którym grał psychopatycznego mordercę, zapomniałem tytułu).
Generalnie odnoszę wrażenie, że tak dużo pary poszło w poprzedzające sceny, że sam finał jest dość skrótowy i mało wiarygodny. Natomiast cukierkowość ostatnich scen trochę wręcz mdli. Zwycięża rodzina, nikt już nie chce być czarnym czy Azjatą (zastanawiające są te transgresje rasowe u wszystkich postaci, poza główną parą). Trochę drażni też fakt, że bohaterka jest w atrakcyjnym makijażu i seksownej bieliźnie nawet chwilę przed samobójstwem i w piekle (natomiast wiarygodna jest w scenie w szpitalu psychiatrycznym). Czy na samym dnie obłąkania nie powinna przybrać wyglądu odrażającego potępieńca?
Wyczuwalna jest też chęć pogodzenia wszystkich religii - niebo i piekło są i chrześcijańskie, i buddyjskie, i deistyczne.
Mimo wszystko lubię - scenografia jest wielka, biblioteka (mauzoleum Newtona), piekło z wizji Dorego czy niego impresjonistów. Dobra gra aktorów (w większości), no i tyle nadziei... choć ja chyba wolę coś bardziej mrocznego.

Nie wnikam w twój gust filmowy ,preferujesz coś bardziej mrocznego. Ok. Ale wyobraź sobie ze ten film ogląda tępy "dres". Jaka będzie jego reakcja ? Przewiduje niezrozumienie totalne.Myślę ze właśnie o to chodziło CES7.

Oczywiście. Film w moim odczuciu łączy elementy kina autorskiego, poetyckiego i wysmakowanego wizualnie, z kinem poniekąd familijnym, unikającym przesadnych wstrząsów, niedomówień i otartych pytań, w ostatecznym rozrachunku zawsze optymistycznym i gloryfikującym życie.
Może być zbyt trudnym dla niewymagającego widza (ale "dresów" spotkałem wielu bardzo mądrych), ale z drugiej strony za łatwym np. dla wielbicieli Petera Weira, Greenawaya czy Felliniego (by wziąć tych bardzo wizyjnych).
Moje największe rozczarowania:
Ostatnia decyzja bohaterów, by natychmiast po poukładaniu sobie jakoś pośmiertnego życia, powrócić na ziemię (po wszystkich wcześniejszych tragediach) wydaje mi się już przesadnie "na siłę", dla optymistycznego zakończenia. Każdy chyba pożyłby choć trochę w wymarzonym (dosłownie) domu. Poza tym, decyzja o sprowadzaniu tam kolejnych dzieci, co stworzyłoby już jakiś rajski patchwork, dość dziwaczna.
W ogóle ludzie przynoszą tu do raju zbyt wiele ziemskich przypadłości, są właściwie nadal ludźmi, tylko o większych możliwościach. Sugerowałoby to jakiś rodzaj totalnej samotności - w twierdzy swych urojeń, które przecież dosłownie przeżywają także szaleńcy na ziemi - stąd dość dziwne ucieczki reżysera w dywagacje, że niektórzy (gł. bohater) decydują o swoim świecie sami, inni (jak jego córka) współtworzą całe miasta, które są niby efektem wspólnych wyobrażeń (ale wiernie naśladują jej szopkę znad dziecięcego łóżeczka). To, czy ludzie są w takich zaświatach szczęśliwi, czy też w sytuacji poniekąd jakiegoś (łagodniejszego) Matrixa (czy też skrzyń prof. Corcorana z Lema), także wydaje się kwestią problematyczną.

Nie zgadzam sie. Komentarz odnośnie czipsów sobie podaruje, choc jest szufladkowaniem wg wieku. Film ten może być " terapeutyczny" dla ludzi, którzy stracil kogoś bliskiego, badz sa w takim wieku i sytuacji, że TA wizja daje ukojenie. To nie znaczy, że ten film jest znakomity, wręcz przeciwnie....jest przciętny. Piękne OBRAZY i typowa amerykańska retoryka, nastawiona na dotarcie do masowej publicznosci.
Ten film to BAJKA....dla doroslych, zeby oswajać śmierć i stratę, w najtańszy czyli najprostszy sposób, w tak zwany DLA WSZYSTKICH :/

Szkoda, że katarzyna_15 nie zrozumiała tego filmu.

nie mogę z takiego pitolenia.

Lubię takie komentarze. Znam mężczyzn, którzy łzawią na filmach, a potem biją żonę, bo zupa była za słona; kobieta z kolei potrafi pogodzić (bez zbytnich ceregieli) pieniądze męża z czułością kochanka. Masz rację, takie filmy to bajdurzenie, by nasze ego rosło w siłę, a ludziom żyło się przyjemniej.