To film, który z założenia miał opowiadać o sile miłości i trudnościach, jakie mogą spotkać parę w późniejszym wieku. Motyw jest ciekawy, Ben i George, po wielu latach razem, postanawiają sformalizować swój związek. Ten krok, zamiast przynieść im spokój, staje się początkiem problemów: George traci pracę w katolickiej szkole, a obaj partnerzy muszą na nowo poukładać swoje życie, korzystając z pomocy rodziny i przyjaciół.

Na papierze brzmi to jak materiał na emocjonalne, głębokie kino. W praktyce jednak film grzęźnie w powolnej narracji i nieumiejętnie rozłożonych akcentach. Zamiast budować napięcie wokół realnych trudności czy dylematów, reżyser skupia się na drobiazgach życia codziennego. To miało nadać autentyczności, ale szybko staje się monotonne. Kolejne sceny mijają, a widz nie czuje ani większej dramaturgii, ani rosnącej więzi z bohaterami.

Najbardziej frustrujące jest to, że aktorstwo stoi na bardzo dobrym poziomie. John Lithgow i Alfred Molina dają postaciom ciepło i szczerość, ale scenariusz nie daje im wystarczająco mocnego materiału, by mogli naprawdę poruszyć. Relacja bohaterów wygląda na prawdziwą i dojrzałą, lecz nie ma w niej momentów przełomowych, które zapadłyby w pamięć.

Od strony wizualnej film prezentuje się przyjemnie, zdjęcia Nowego Jorku są miękkie i klimatyczne, muzyka podkreśla nastrój, ale nie wybija się ponad przeciętność. Wszystko jest poprawne, tylko że brakuje serca, które sprawiłoby, że opowieść stanie się czymś więcej niż zbiorem ładnych obrazów.

"Love Is Strange" miał być wzruszającym dramatem o miłości w obliczu życiowych trudności, ale ostatecznie stał się filmem przeciętnym, zbyt rozwleczonym i pozbawionym prawdziwej intensywności. 4/10 to ocena za dobre aktorstwo i kilka momentów autentyczności, ale całość nie potrafi unieść ciężaru tematu, jaki sobie narzuciła.