UWAGA - TEN POST ZAWIERA SPOILERY I NALEŻY GO PRZECZYTAĆ DOPIERO PO OBEJRZENIU FILMU !!

Ten film otworzył mi oczy na naturę miłości. Naprawdę.

To takie niedoskonałe uczucie. Ogłupiające nas. Sprawiające, że wariujemy, że zachowujemy się irracjonalnie. Ogłupia nas, przez nie stajemy się nieraz wyjątkowo bezmyślnym gatunkiem. Gdyby nie ono, zachowalibyśmy się zupełnie inaczej. Podeszlibyśmy do wielu spraw racjonalnie. Ale nie, tacy ogłupieni przez to uczucie jesteśmy, że nie potrafimy…

Jestem pewien, że prędzej czy później nasz świat przeminie, a ludzkość obróci się w pył. Nawet strzępki wspomnień, w formie zdjęć (zaczynając od czarno-białych) przechowywane przez nas w starych albumach, a później na cyfrowych nośnikach zamienią się w pył. Kiedyś nadejdzie moment w którym nikt już nie będzie w stanie kultywować pamięci o naszych uśmiechach, lękach, zwyczajach, codziennej rutynie. To będzie nasz koniec? Ostateczny koniec?

Czy ktoś, odbierając kapsułę czasu z resztek ludzkiej cywilizacji, ktoś w dalekim wszechświecie zrozumie kim w ogóle byliśmy? Obejrzy krótki wycinek na osi czasu. I prawdopodobnie nie zrozumie nic z tego całego bełkotu. Owy wycinek będzie kolejnym mało zrozumiałym eksponatem w gęstwinie reszty reliktów przeszłości. Chyba, że ktoś będzie znał prawdziwe znaczenie słowa…MIŁOŚĆ.
Mniemam, że dopiero wtedy zrozumie kim naprawdę byliśmy?