Wiele już znamy filmów o powstaniu - ten jednak się wyróżnia od wszystkich - nie tylko efektami, które tutaj zrobione były po mistrzowsku. O wiele bardziej zwrócił moją uwagę sposób przedstawienia rzeczywistości - chwilami do bólu realistyczny, innymi razy jakby odrealniony, np. motyw gęsto padających szczątków ludzkich wraz z „deszczem krwi” - nie chodzi o to, że przy wybuchach do takich scen nie dochodziło, ale że tu byliśmy świadkami jakby mocnego przerysowania całej sceny w jej długości i intensywności. Podobnie jest z sytuacjami w czasie walki – spowolnienie akcji wskazuje na jej intensywne przeżywanie. A przy końcowych scenach sami już nie wiemy, co się rozgrywa naprawdę, a co wewnątrz człowieka. I wszystko to jest to bardzo uzasadnione. Dlaczego?

Otóż wydaje mi się, że cały ten obraz jest odbiciem głębokiej introspekcji - odrealnienie rzeczywistości jest więc zabiegiem pozwalającym spojrzeć na powstanie jak gdyby od wewnątrz - już nie tylko przez pryzmat powstańców, ale pojedynczego uczestnika. Dramat przeżywanego chaosu, okrutnych żniw śmierci, sytuacji zmieniającej się z sekundy na sekundę - to wszystko ma tutaj radykalnie subiektywny wymiar. Przy czym subiektywność czy wspomniane "odrealnienie" wcale nie oznacza przekłamania - to obraz niezwykle prawdziwy właśnie dlatego, że nie jest w żaden sposób obiektywizowany. Reżyser odszedł od chłodnego przedstawienia wojennej opowieści na rzecz uwypuklenia skali emocji, jakie towarzyszyły życiu przed i po wybuchu powstania.

Twórcom można tu jedynie zarzucić pewne ubóstwo w zakresie czytelnego i barwnego opowiedzenia historii, do czego zostaliśmy przyzwyczajeni przy tego rodzaju filmach. Może niejeden będzie czuł niedosyt patriotycznego patosu lub nadmiar wątku romantycznego, który jednak - wobec tak drastycznych okoliczności - rozdarty zostaje na chaotyczne strzępy. Ale to jest właśnie wojna przeżywana od wewnątrz przez każde z obojga bohaterów. Nagły rozwój wypadków sprawia, że dojrzewanie jest przyspieszone, że nie mają zbyt wiele czasu na rozwinięcie swych uczuć, więc wszystko dzieje się o wiele intensywniej - to również jeden z aspektów subiektywizmu. Dzięki temu przeżywamy powstanie jakby oczami i sercem głównego bohatera, pozostając wraz z nim pod wpływem jakiegoś szoku, ogłuszenia i maligny, w której największa tragedia przeplata się z osobistym szczęściem, śmierć bliskich z narodzinami głębokiego uczucia...