Choć może jako film sam w sobie jest dobry, tylko po lekturze książki nie robi już wrażenia. Czytając papierowy pierwowzór stresowałam się prawie przez cały czas, a tutaj nic mnie nie poruszyło. Zupełnie inaczej wyobrażałam sobie postaci (Annie jest za ładna i ma więcej miłych momentów niż tych szalonych), a historia została przedstawiona zbyt szybko, zbyt krótko i prosto. Książka wciągała, Annie powoli stawała się coraz większym potworem, Paul łamał się psychicznie, uzależniał od niej, od leków i od "Misery", wydawało się, że ten koszmar nigdy się nie skończy... Jedno wielkie pranie mózgu. Natomiast w filmie mało było tego wątku psychologicznego, mało tej mrocznej psychopatii, a za dużo innych ludzi (gdyby Paula naprawdę ktoś tak gorliwie szukał, inaczej by się to skończyło). W końcowej walce Paulowi poszło to jakoś za łatwo, spodziewałam się większego dramatyzmu.

Ktoś, kto nie czytał książki, prawie nic nie wie z tej historii. Nie było dokładnie powiedziane, że Annie zabiła tylu ludzi, ile innych tortur zastosowała na Paulu (łamanie nóg? Ja czekałam na scenę z siekierą!), jak on również pragnął dla niej jakichś sadystycznych mąk i dlatego nie dał znaku policjantom, żeby samemu spalić jej książkę i samemu ją zabić... Nie wiadomo też właściwie, jak on wydostaje się z tego domu. I za dobrze wygląda po tym wszystkim. A przecież był wrakiem człowieka, wygłodzonym, znerwicowanym, praktycznie już ześwirował, nie miał stopy i kciuka... Za mało strasznie było to tutaj ukazane. I niemożliwie skrócone. Historia nie miała szansy się dobrze rozwinąć.

No, ale film ma pewne ograniczenia, w książce można przedstawić znacznie więcej.