Myślę, że to właśnie było dokładnie intencją Morgensterna - pokazać, że w okresie późnego PRL-u takie lawirowanie było możliwe i że wcale nie był to czas takiego zamordyzmu, jak niektórzy dziś sądzą. Inna sprawa, czy to się udało. Moim zdaniem - nie bardzo, ale też zadanie było trudne. Łatwo jest odtworzyć sytuację czarno-białą, reżim totalny, trudno - to coś, czym był PRL, zwłaszcza w latach 70-tych - to jest trudne do uchwycenia, wymyka się, ale także ulatuje z pamięci. Weźmy np. scenę na schodach uczelni, gdy sekretarz partii proponuje bohaterowi zapisanie się do PZPR - gdy ten odmawia, sekretarz macha ręką. Otóż tak, nie grozi wywózką na Sybir, tylko macha ręką. Ta scena krąży gdzieś wokół prawdy tamtego czasu, próbuje ją uchwycić, Orzechowski próbuje to zagrać, ale nie udaje mu się trafić w punkt, niestety, nie udaje się tego pokazać przekonująco i prawdziwie, choć sam przebieg zdarzenia jest jak najbardziej prawdopodobny.
Gdzieniegdzie jednak ten prawdziwy obraz udaje się odtworzyć, w początkowych scenach z Szycem na przykład, no i w świetnej roli Gajosa.
Zresztą, na szczęście, pozostały filmy z tamtych lat, i chyba w nich najlepiej szukać prawdy o tamtym czasie - pomimo istnienia wtedy cenzury - przynajmniej jeśli chodzi o ogólny obraz, panujące stosunki, atmosferę.