no i Łazuka tam też miał fajną "rolę" ;)

Gdy oglądałem ten film pierwszy raz (gdzieś w połowie lat 90-tych), zaskoczyło mnie, że w tamtych czasach (lata 70-te) istniała już namiastka audiotele. Nieco prymitywna (zamiast automatów - panie odbierające telefony i zapisujące głosy), niemniej ówcześnie telefon w domu był sporym luksusem, a zamówienie rozmowy międzymiastowej graniczyło z cudem.
Film ogólnie fajny, choć po występie Karwowskiego w telewizji jego akcja nieco siada. Duży plus za muzykę i klimat. No i za kukiełkę Wacka ;).

pod koniec lat 70-tych telefony nie były już luksusem, Czterdziestolatek dzwonił z budki "z wiadomych względów"...

Luksusem nie, ale nadal nie były tak powszechne jak choćby telewizor. Sondy telefoniczne byly mocno zorientowane na pewne opcje, bo pierwsi telefony dostawali partyjniacy i elita peerelowska jak prawnicy, lekarze, pracownicy służb, ówcześni celebryci, więc i rezultaty tych sond były dalekie od obiektywizmu. Były elementem urabiania umysłów.

Ówczesna książka telefoniczna Lublina zawierała kilkanaście tysięcy nazwisk, czyli jakieś 60 tysięcy ludzi miało telefon w domu - jedna czwarta populacji miasta. Nie podejrzewam, żeby to byli sami partyjniacy, prawnicy i lekarze.

To jakaś 1/5 ówczesnej ludności miasta, jeśli się nie mylę. A na wsiach powszechna telefonizacja to już lata 80.-90.

Nie musieli być "sami" partyjniacy, lekarze, prawnicy - wystarczy, że było ich dużo wśród posiadaczy telefonów.

Głębokie, naprawdę głębokie...

Prawdziwe.

Zamówienie rozmowy międzymiastowej nie graniczyło z cudem, bo zamawiało się i tyle. Na uzyskanie połączenia natomiast czekało się zwykle ok. 30-60 minut, a na tzw. "błyskawiczną" do 15 minut. W połowie lat 80. na połączenia z Nowym Jorkiem czekało się 4-6 godzin, ale wtedy cała Europa z USA była połączona zaledwie kilkoma kablami.

O to mi chodzi, w epoce ręcznych central telefonicznych trzeba było swoje wyczekać. BTW też lubię książki Niziurskiego.

Niziurskiego?! A gdzie tu jakaś analogia?