Na noże to oczywiście kino rozrywkowe - z założenia kryminał, aczkolwiek kryminał zdekonstruowany, jeden z tych, które są opowiedziane "na odwrót".

Widać silne nawiązania do klasyki gatunku, przede wszystkim do przewspaniałej Agathy ale, wydaje mi się, że są też mrugnięcia do ekranizacji Sucheta. O ile jednak Suchet był przede wszystkim wierny temu co ekranizował, tak w tym filmie mamy dość luźne podejście do konwencji kryminału jako takiego. Film lubi grać koncepcjami i je zderzać. Z jednej strony mamy klasyczną zagadkę morderstwa dokonanego w grupie doskonale znających się osób, z których każda zdaje się mieć powód do jego popełnienia, z drugiej zaś szybko opada zasłona kryjąca tajemnicę i my, widzowie, wiemy kto, jak, a nawet dlaczego. Film ulega transformacji - nie jest to już opowieść, której sednem jest odkrycie kto zabił, tajemnicą staje się czym jeszcze zaskoczą nas twórcy w pozostałych paru dziesiątkach minut. Twist z gatunku dość ciekawych, nieźle nawet ukryty i wpasowany w historię.

Dobry scenariusz i dobra gra aktorska - nawet zramolały Don Johnson zagrał tak, jak powinien. Właściwie każdy z członków ekipy pozostał lojalny wobec myśli przewodniej tej opowieści. Niewielkie zastrzeżenia mam do Craiga, który jakby parę razy przeszarżował, ale chyba też taka była jego rola - swoimi dziwactwami nieco nawet wyprzedził kolegę po fachu i też dziwaka, mianowicie Herculesa Poirot (notabene mam silne odczucia, że te jego "wariactwa" to mniej lub bardziej oczywiste nawiązanie, ale może się mylę). Co ciekawe, prześwietny Benoit nie okazuje się wszystkowiedzący, przez kawałek filmu patrzymy na niego jak na naiwniaka, który dał się zwieść pozorom.

Na noże porównałbym jeszcze do nowej ekranizacji Morderstwa w Orient Expressie - o ile jednak tam ktoś - nie powiem na głos kto! - uznał, że odnowienie opowieści wymaga przekształcenia jej w głupawy film akcji, tak tutaj rewitalizacja została przeprowadzona z użyciem mózgu i wiedzy filmowej. Nie jest to najlepszy film jaki widziałem w ostatnim roku, ale doceniam.