Natknąłem się na ten film przypadkiem, szukając kolejnych pozycji w filmografii panny Robb, którą kiedyś kojarzyłem z roli czarnego (no dobra, fioletowego) charakteru z „Charliego…” Tima Burtona, a teraz wielbię za rolę blond odpowiednika Natalie Portman w świetnym „Moście do Terabithii” (przecież ona tam była jota w jotę jak Mathilda z „Leona zawodowca”!). No dobra, tyle tytułem wstępu.

Jeśli chodzi o aktorstwo w „The Way, Way Back”, to role młodych bohaterów zostały obsadzone po mistrzowsku- AnnaSophia Robb jest nie tylko urocza, ale i tworzy z Liamem Jamesem świetny duet, zaś chemią, która występuje pomiędzy nimi mogliby obdzielić wielu starszych kolegów, grających w tych sweetaśnych ekranizacjach uwielbianych przez nastolatki książek o wampiro-czarodziejach. Zaś Liam, który praktycznie przez cały film nie schodzi z ekranu, miał o tyle trudne zadanie, że musiał zagrać zagubionego, zamkniętego w sobie nastolatka, a gdyby przeholował, widz byłby zmuszony przez cały seans oglądać ciapowatego głównego bohatera, którego ma się ochotę zabić za tę straszną nieporadność. Na szczęście młody aktor świetnie zinterpretował swoją postać, będąc przy tym na tyle wiarygodnym, że widz nie tylko nie ma ochoty zdzielić go łopatą, ale nawet mu kibicuje.

Na deser w „Najlepszych Najgorszych Wakacjach” (guzik, nie zrobię aluzji do polskiego tłumaczenia tytułu ;P) mamy jeszcze dwie rewelacyjne kreacje. Pierwsza to Steve Carell, który gra stuprocentowego dupka i jest tak przekonujący, że gdyby nie scena, w której jego bohater tłumaczy jak należy grać w grę planszową (w której to scenie robi minę pociesznego, „starego dobrego Carella”), można by się zastanawiać, czy czasem to nie jakiś brat bliźniak Steve’a występuje w tym filmie. Druga kreacja, to oczywiście absolutnie wybitny Sam Rockwell, który włada całym filmem z taką nonszalancją, z jaką jego bohater wypowiada pełne błyskotliwego uroku dowcipy. Żadna recenzja nie odda tego, co na ekranie wyczynia Rockwell- na mnie ostatnim razem podobny opad szczęki w filmie komediowym wywołał Jack Nicholson w „Lepiej być nie może”, a przecież to film z 1997 roku ;)

Do mocarnego aktorstwa dodajmy naprawdę błyskotliwy scenariusz i świetny soundtrack („Power Hungry Animals”!), a otrzymamy bodaj najlepszy komediodramat tego roku. Jest zabawnie-pierwsza scena na plaży i genialny epizod z trójką dzieciaków na zjeżdżalni; jest też luzacko- głównie za sprawą zwariowanej postaci Owena. Przede wszystkim jednak „The Way, Way Back” to wspaniała, słodko-gorzka opowieść.
To opowieść o młodych, którzy marzą o byciu dorosłymi, ale nie chcą być takimi dorosłymi jak ich rodzice. To opowieść o matce, która jest tak naprawdę gorsza od swojego despotycznego partnera, bo przecież to ona powinna być wsparciem dla syna, a całkowicie go olewa. To też opowieść o lekkoduchu, który żartuje ze wszystkiego i wygląda na zadowolonego z życia, ale gdy pogoda się psuje, jest skazany na samotność w swoim opustoszałym parku, bo kobieta, na której mu zależy, nie chce wiązać się z kimś o takim charakterze. To wreszcie opowieść o młodym chłopaku, który szuka zrozumienia, szuka kogoś, kto wyciągnie do niego pomocną dłoń. „The Way, Way Back” to tak naprawdę opowieść o potrzebie akceptacji, którą ma każdy z nas. Bo któż z nas, nawet siedząc tyłem do kierunku jazdy, nie chciałby mieć obok siebie towarzysza podróży? ;)