Podoba mi się ten komentarz, jednak poczułam coś nieprzyjemnego, gdy przeczytałam słowo "manipulacja". Manipulacja kojarzy mi się z czymś negatywnym, z sytuacją, gdy osoba manipulowana nie jest świadoma całego procesu. Tutaj w niemalże każdej sytuacji psycholog daje możliwość wyboru, nie naciska. Byłam na tym filmie i nie odczułam manipulacji.

Mhm. Słowo manipulacja ma oczywiście pejoratywny wydźwięk. (Podobnie jak kłamstwo, a wiadomo, że ani rusz bez niego.) Tym razem jednak nie miałem na myśli niczego negatywnego. Mam jakieś tam doświadczenie z psychoterapią i widziałem jak to działa. Zazwyczaj chodzi o to, żeby nazwać problem i jego źródło i żeby obiekt uwierzył w to nazwanie. Kwestia jak to się ma do rzeczywistości schodzi na plan dalszy, bo liczy się efekt terapeutyczny, a nie prawda. Prawdą dla nas samych staje się to w co ukierunkowani przez psychoterapeutę uwierzymy ;).

Też mam obiekcje co do słów: "manipulacja" i "nadinterpretacja" - to tak a propos magi słów :) Może w zgodzie z propozycją filmowego ( i rzeczywistego) terapeuty warto poszukać innych określeń.
Mam też problem z częścią Twojego wyjaśnienia: " ...i żeby obiekt uwierzył w to nazwanie". O jakim obiekcie mówisz? , czy chodzi Ci o pacjenta/ klienta (różnie nazywana jest osoba korzystająca z terapii)? Zakladam, że mówisz o pacjencie- w takim razie, nie rzecz w tym, żeby UWIERZYŁ on w "nazwanie problemu", a zaakceptował je/ uznał, że "nazwa" jest w zgodzie z tym, jak sam by to ujął, a nie potrafił, a terapeuta serią pytań lub podpowiedzią pomógł mu w tej werbalizacji. Z dochodzeniem do źródeł problem jest podobnie.

Według mnie nie warto, bo te (słowa) są wystarczająco dobre, a jeśli jest potrzeba, nie mam ambicji narzucać nikomu własnej wizji świata ( mówi ona na przykład, że nie warto ulegać nadmiernie własnym obiekcjom ;) ) szukaj. A skoro już trzymamy w rękach słownik synonimów to nie do końca rozumiem po co spierać się w tym kontekście o różnicę pomiędzy wiarą i akceptacją. Uwierzę w to co sugeruje psychoterapia to i zaakceptuję. Zaakceptuję to mam szanse się wygrzebać ze studni, w której siedzę. Ciągle się upieram, że jakkolwiek statystycznie rzecz biorąc być może "nazwa" leży blisko prawdy, to w przypadkach gdy leży dosyć daleko ową szansę, którą daje dobrze poprowadzona psychoterapia ciągle można wykorzystać.

1.Czy obserwując interwencje terapeuty w tym filmie zauważyłeś, że kilka razy prosił obie panie o użycie innych słów niż te, które wypowiedziały pierwotnie? Czy masz jakiś pomysł dlaczego terapeuta "czepiał się tych słów" - że użyję kolokwializmu ?
2. Mówisz "..uwierzę w to co sugeruje psychoterapia.." (czy psychoterapeuta?) - o co opierasz tę wiarę albo inaczej - co tę wiarę w Tobie tworzy?

Zadam Ci pytanie 1 (słownie: jeden) - w jaki sposób odróżnisz intencję terapeuty proszącego o zmianę pierwotnie wypowiedzianych przez pacjenta słów? Będzie o nią prosił gdy będzie miał potrzebę odkrycia prawdy i w ten sam sposób postąpi gdy będzie miał potrzebę doprowadzenia do sytuacji gdy klarująca mu się w głowie koncepcja będzie miała stać się obowiązującą prawdą. (Ja na przykład odpowiadając na Twoje pytanie 1 nie wiem czy gdy nie słuchasz co mówi Twój rozmówca masz na celu zirytowanie go ( o czym mogłyby świadczyć zadawane z pozycji "dorosłego" pytania "czy zauważyłeś", "czy masz pomysł") czy po prostu tak masz bo powstające w Tobie obiekcje są odporne na jakiekolwiek argumenty i głównym celem rozmowy jest dla Ciebie postawienie na swoim nawet kosztem jej porządku i wygłaszaniem nijak nie mających się do siebie kwestii i pytań. Ale będę teraz bardzo cierpliwy i w nawiasie spokojnie odpowiem na pytanie numer 2, na które odpowiedź można sobie znaleźć w poprzedniej mojej wypowiedzi - akceptacja tworzy.)

Skoro jedno pytanie, to jedna odpowiedź. :)
Gdy idę na terapię przyjmuję założenie, że intencją terapeuty jest udzielenie mi pomocy (w szerokim zakresie).
Inaczej mowiąc zakładam, że cokolwiek robi terapeuta w stosunku do mnie, cokolwiek mi proponuje, robi to w moim interesie.

I dotąd, dopóki nie zobaczę sygnałów- moim zdaniem - świadczących o tym, że terapeuta działa w niezgodzie z tym założeniem, dotąd nie szukam "sposobów odróżniania intencji".
Co więcej sprawdzam, czy moja interpretacja owych sygnałów jest właściwa. Sprawdzam to w rozmowie z terapeutą.
Dopuszczam bowiem fakt, że mogę się mylić, błędnie odczytywać/interpretować jakiś sygnał.
***
Twoja dalsza wypowiedź sugeruje, że w stosunku do mnie poczyniłeś kilka założeń: a) nie słucham, co mówi mój rozmówca, b) mam na celu zirytowanie rozmówcy, c) stawiane przeze mnie pytania: "Czy zauważyłeś... i czy masz pomysł.." są pytaniami z pozycji dorosłego", co -jak domyślam się - znaczy dla Ciebie to samo, co pytania z pozycji "nauczyciela/rodzica", d) jakoś tak mam, że powstające we mnie obiekcje są odporne na jakiekolwiek argumenty, e) głównym celem rozmowy jest dla mnie postawienie na swoim nawet kosztem jej porządku (w związku z tym wygłaszam kwestie i pytania nijak nie mające się do siebie).
Sporo tych założeń. I pewnie gdybyśmy byli w relacji: klient- terapeuta, zadałabym Ci w związku z nimi kilkanaście pytań. Ale że w takiej relacji nie jesteśmy, to powiem tylko tyle.
Wszystkie poczynione przez Ciebie w stosunku do mnie założenia są błędne.
Nietrafne są również negatywne oceny mojego zachowania - które, notabene, są skutkiem owych błędnych założeń.

Oczywiście jeśli będziesz zainteresowany wyjaśnieniem, czemu służyły pytania i jakie były moje intencje w rozmowie z Tobą, to chętnie to zrobię w ciągu dalszym rozmowy.