Tylko akurat ta brzydka realizacja, toporność, nieudaczność i szaroburość (z musu, bo z biedy i nędzy ówczesnych, zasranych czasów) w Psach, Nic śmiesznoego czy Tato dodaje tym filmom autentyczności i spójności w ogólnym odbiorze. Z resztą to samo było z kinematografią polską z lat 80tych Misiem, Seksmisją, King-sizem, Vabankiem, Przypadkiem, Matką Królów, Alternatywami 4, Zmiennikami i 70tych: Amatorem, Spokojem, Blizną, Zaklętymi Rewirami, Barwami ochronnymi, Iluminacją, Szansą, Nie ma róży bez ognia, Nie lubię poniedziałku. Kolorowość, jaskrawość (celowa) Dnia Świra mi już trochę nie współgrała z jego treścią. Dlatego z koterszczyzny najbardziej lubię właśnie Nic Śmiesznego. I razem ze Sztosem, Psami, Długiem, Samowolką, Krollem i Ucieczką z kina "Wolność" uważam je za najlepsze siódemkę polskich filmów lat 90tych.

Myślę, że specjalnie tak zrobiono, bo sam film jest ponury.

Pełna zgoda.
Forma jest brzydka.
Na szczęście treść jest wyjątkowej jakości.

A show kradnie Krzysztof Kowalewski!
Taką sylwetką na pewno sobie nie pomagał, z drugiej strony - obnosił ją zawsze z godnością:-)
Producent filmu Klęska:
https://www.youtube.com/watch?v=g71NzMdaxho
Będzie takich aktorów charakterystycznych brakowało...
Brunet wieczorową porą:
https://www.youtube.com/watch?v=cTUtkgzvdGs

No ale to niby na taśmach Kodaka je kręcono,których za komuny u nas raczej nie było.

A jak miała wyglądać Polska pierwszych lat po PRLu? Być może PRLu nie pamiętasz - bo wtedy byś się nie dziwił "szaroburości".
Poza tym brzydota to u Koterskiego istotna część twórczości.
A co do dźwięku - dzisiaj, ponad ćwierć wieku po tym filmie bywa znacznie gorszy. W "Nic śmiesznego" nie ma niezrozumiałych dialogów.

Przecież tak to wyglądało, dokładnie tak.

Zgadzam się, polskie kino w ogóle, poza paroma wyjątkami, było w latach 90 w stanie rozkładu. Jakość scenariuszy i reżyserii był potworny w większości przypadków, nawet Wajda w tej dekadzie tworzył swe najgorsze dzieła. Co do kwestii obrazu tak samo. Nie chodzi to u to by były ładne kolory itd, po prostu polskie kino lat 90 było pod względem formalnym strasznie nędzne. Wystarczy porównać z produkcjami z lat 60, 70, a nawet 80 (oglądam właśnie film Nieciekawa historia Hasa i jakie on ma wspaniałe zdjęcia choć akcja dzieje się we wnętrzu domu! W latach 90 polska sztuka cierpiała wyraźnie na depresję i po niej się trochę cofnęła w rozwoju, bo polskie kino XXI wieku, choć lepsze od tego z lat 90, to jednak formalnie o wiele mniej interesujące. Też oczywiście poza paroma szlachetnymi wyjątkami.

Bo taka właśnie była rzeczywistość lat '90. Popatrz sobie u rodziców w albumach jak wyglądały miasta, osiedla, bloki w miastach - szaro i ponuro :)