Laura Siváková stworzyła film pretendujący do miana artystycznego, a jednak korzystający z metafor telewizyjnych reklamówek i wideoclipów. Poszukiwanie sensu życia zostaje przedstawione jako wędrówka pod taflą wody i próba wypłynięcia na powierzchnie. Szczęście rodzinne to bieg przez łąkę w rytmie piosenki dla dzieci. Trudne wybory obrazuje samotna tułaczka po mieście nocą. Trudno o bardziej trywialną symbolikę. Zważywszy iż autorka sama zgubiła się w gąszczu płytkich sugestii, przez co efektowi finalnemu bliżej serialowi "Na wspólnej" niż "Niebieskiemu" Kieślowskiego (sceny snu każą mi podejrzewać jakoby to był wzorzec).

Warto dodać iż klisz gatunkowych tu zatrzęsienie. Może wyliczę dla jasności konwencje z jakich skorzystano. W filmie znajdziemy:
- Erotykę niskich lotów, wyraźnie pijącą do schematu "tajemniczy mężczyzna zaczyna zmysłową grę z młodą dziewczyną". Nie oczekujcie gorących scen seksu: operatorowi wystarczy że skadrował łono i piersi bohaterki, po czym następuje cięcie.
- Dramat rodzinny: jak dogadywać się między skłóconymi rodzicami, gdy matka jest hipochondryczką, a ojciec kobieciarzem?
- Thriller: w dwóch scenach zostaje zasugerowane jakoby Rudolf był niebezpieczny. Motyw znika tak szybko jak się pojawił.
- Kino doskonalenia: bohaterka dąży do tego by być sławną baletnicą. Żeby ten wątek nie zajmował zbyt wiele, scenarzysta "skręca jej kostkę".
- Melodramat: każdy poszukuje miłości.

Ten olbrzymi rozrzut na końcu prowadzi do "eksplozji głupoty" gdy zostajemy zarzuceni serią nieprawdopodobnych zwrotów akcji. Zaś ostatnia scena jest tak nieskromną puentą, że na wierz wychodzi cała banalność owego dzieła.

SPOILERY:
Podobały mi się jedynie analogie między postaciami. Rodzice Klary są jak małżeństwo Rudolfa, a sam ojciec, kobieciarz wyrywający małolaty, ma niezłą minę gdy jakiś stary oblech obmacuje na jego oczach własną córkę (to się nazywa karma). Prócz tego zalet nie odnotowałem...