Zacznę od tego, że cały obraz jest mieszanką gatunków i styli. Tutaj groteska, naturalizm, dramat,
miejscami nawet ekspresjonizm się wkrada. Całość pełna dbałości o szczegóły, grę aktorską.
Należą się brawa gdyż takie rozmaite połączenie wraz z surowością obrazu daje świetne efekt.
Trochę gorzej jest jeżeli chodzi o warstwę merytoryczną, samego przekazu. Scenariusz jest
bardzo prosty i dobrze zrealizowany. Kobieta znaleziona na ulicy opowiada swoje przeżycia
mężczyźnie który jej pomógł i przygarnął do siebie. Obie postacie jak i reszta drugoplanowych
figur bardzo wyraźnie zarysowana, czasami nawet przerysowana (tutaj groteskowy Jerome ). Film
skonstruowany wręcz idealnie. Jednak co budzi moje mieszane uczucia? Postać Seligmana.
Wszędzie poruszany motyw polemiki, jest słaby. Seligman moim zdaniem nie polemizuje, od
samego początku przyjął swoje stanowisko. Nie osądza, nie krytykuje, nie polemizuje. Nawet
bym powiedział, że nie rozmawia. Prowadzi własny monolog. Skąd te wnioski, kiedy zaczyna
mówić ma błędny wzrok, mówi o rzeczach całkowicie oddalonych od tematu rozmowy. Tak jak
Joe opowiada swoja historię zakamuflowaną pod metaforami i przenośniami. Jest postacią, takie mam wrażenie, nawet bardziej tragiczną niż sama Joe. Na koniec obronię
trochę film, ponieważ na forum huczy aż od postów jaki to zły i gorszący on jest. Wręcz przeciwnie.
Niesie on ze sobą ciekawe przesłanie. Dlatego zachęcam do obejrzenia, refleksji i
analizy całości. Bo jest się na czym skupić.