Film się ciągnie. Pseudofilozoficzne porównania uzależnienia od seksu do wędkarstwa naciągane. Jakiś ultratolerancyjny emeryt znajdujący pobitą nimfomankę, opiekujący się nią i słuchający jej tendencyjnej historii, dorabiający do tego jakąś filozofię, do tego przeintelektualizowany. Dorabianie ideologii do dupczenia.
Kobieta ma wypaczoną psychikę i uzależnienie od seksu, podobne do ciężkiej choroby alkoholowej. Dorabianie do tego ideologii to tak jak dorabianie ideologii do alkoholizmu. Kompletny brak empatii i uczuć nimfomanki, pewnie podobnie wygląda przy innych uzależnieniach - narkotykach, alkoholu.

Film ponury, scenariusz kiepski, trochę "momentów" które raczej budzą obrzydzenie albo litość, niż jakieś erotyczne pobudzenie. Dziwaczność całej tej sytuacji, abstrakcyjność i oderwanie od życia. Jedna zabawna (albo może smutna) scena gdy żona zdradzana i porzucona przez męża z tytułową bohaterką wprasza się do niej z trójką dzieci.

Film przereklamowany, człowiek czeka kiedy to się w końcu skończy i będzie mógł wyjść z kina.
Czy jest tu jakaś myśl w tym filmie?