- Zdejmij ubranie.
- Co?
- Zdejmij ubranie - powtórzył pan Harvey. - Chcę sprawdzić, czy jesteś jeszcze dziewicą.
- Jestem, proszę pana.
- Chcę się upewnić. Twoi rodzice mi podziękują.
- Moi rodzice?
- Oni chcą mieć tylko grzeczne dziewczynki - stwierdził.
- Proszę pana - powiedziałam - proszę pozwolić mi wyjść.
- Nigdzie nie wychodzisz, Susie. Teraz jesteś moja.
„Fitness” czy „aerobik” to były wtedy tylko słowa. Dziewczyny miały być miękkie, i tylko te, które podejrzewałyśmy, że są lesbami, potrafiły się w szkole wspiąć po linie.
Walczyłam ostro. Walczyłam najbardziej zawzięcie, jak mogłam, żeby nie pozwolić panu Harveyowi się skrzywdzić, ale moje „najbardziej zawzięcie” nie było dość zawzięte nawet w przybliżeniu, i wkrótce leżałam na ziemi, w ziemi, a on dyszał i pocił się na mnie i w czasie walki zgubił okulary.
Byłam wtedy tak bardzo żywa. Myślałam, że to najgorsza rzecz na świecie, leżeć płasko na plecach ze spoconym mężczyzną na mnie. Uwięziona w ziemi, kiedy nikt nie wie, gdzie jestem.
Pan Harvey zaczął przyciskać swoje usta do moich. Były mięsiste i mokre i chciałam wrzasnąć, ale byłam za bardzo przestraszona i zbyt wyczerpana walką.
- Proszę, nie, proszę pana - zdołałam wydusić i powtarzałam to jedno słowo wiele razy.
Nie. I powiedziałam też kilka razy „proszę”. Od Franny się dowiedziałam, że prawie każdy przed śmiercią mówi „proszę”.
- Pragnę cię, Susie.
- Proszę - powiedziałam. - Nie. - Czasami łączyłam oba słowa. „Proszę, nie” albo „Nie, proszę”. To było jak upieranie się, że klucz pasuje, kiedy nie pasuje, albo okrzyk: „Mam ją, mam ją, mam ją”, kiedy piłka przelatuje nad tobą na trybuny.
- Proszę, nie.
Ale on w końcu zmęczył się słuchaniem moich błagań. Sięgnął do kieszeni mojej kurtki, wyjął czapkę, którą zrobiła mama, zwinął ją w kulę i wepchnął mi do ust. Jedynym dźwiękiem, który potem wydawałam, było słabe brzęczenie dzwoneczków.
Gdy całował mokrymi wargami moją twarz i szyję, coraz niżej, a potem zaczął wpychać mi ręce pod koszulkę, rozpłakałam się. Zaczęłam opuszczać swoje ciało; zaczęłam zamieszkiwać powietrze i ciszę. Płakałam i walczyłam, żeby nie czuć. Rozdarł mi spodnie, bo nie udało mu się znaleźć niewidocznego zamka, który moja mama zręcznie wszyła z boku.
- Wielkie białe majtki - powiedział.
Czułam się olbrzymia i napęczniała. Czułam się jak morze, w którym stanął i wysikał się i wysrał. Czułam brzegi swojego ciała, zakładające się na siebie i odwijające na zewnątrz jak w kociej kołysce, w którą bawiłam się z Lindsey tylko dlatego, żeby była szczęśliwa. Zaczął się na mnie wyżywać.
- Susie! Susie! - usłyszałam wołanie mamy. - Kolacja gotowa.
Był we mnie w środku. Mruczał.
- Mamy fasolkę szparagową i jagnięcinę.
Byłam moździerzem, on był tłuczkiem.
- Twój brat namalował palcami nowy obrazek, a ja zrobiłam szarlotkę z kruszonką.
Pan Harvey zmusił mnie, żebym leżała pod nim nieruchomo i słuchała bicia jego serca, bicia mojego serca. Moje skakało jak królik, a jego dudniło niczym młot walący w materiał. Leżeliśmy tam i nasze ciała się dotykały, i kiedy zadrżałam, gwałtownie uświadomiłam sobie, co się stało. Zrobił mi tę rzecz i przeżyłam. To było wszystko. Oddychałam. Słyszałam jego serce. Czułam jego oddech. Otaczająca nas ciemna ziemia pachniała wilgocią, w której wiodą swoje codzienne życie robaki i inne zwierzęta. Mogłabym wrzeszczeć godzinami.
Wiedziałam, że ma zamiar mnie zabić. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy, że byłam zwierzęciem, które już umiera.
- Czemu nie wstaniesz? - spytał pan Harvey i przekulał się na bok, a potem ukucnął nade mną.
Głos miał miękki, zachęcający, głos kochanka późnym rankiem. Sugestia, nie rozkaz.
Nie mogłam się ruszyć. Nie mogłam wstać.
Kiedy tego nie zrobiłam - czy tylko dlatego, że nie posłuchałam jego sugestii? - pochylił się i sięgnął nad głową do występu, gdzie leżały brzytwa i krem do golenia. Trzymał nóż. Nóż wyjęty z pochwy, uśmiechnął się do mnie, wykrzywiając usta.
Pan Harvey wyjął mi z ust czapkę.
- Powiedz, że mnie kochasz - polecił.
Zrobiłam to cicho.
Mimo wszystko nadszedł koniec.