Nim obejrzałem wiedziałem o 'Oasis' tyle, że film opowiada o miłości nieprzystosowanego do życia w społeczeństwie chłopaka i dziewczyny z porażeniem mózgowym. Mimo tematu, który jest z tych raczej trudnych i ryzykownych spodziewałem się czegoś innego niż to, co ostatecznie zobaczyłem. Liczyłem na coś bardziej konwencjonalnego, coś do czego zdążyły już przyzwyczaić koreańskie produkcje z tzw. 'miłością' na pierwszym planie - pełne pocztówkowych barw zdjęcia, urodziwi bohaterowie i takaż muzyka.
Już od pierwszych scen filmu Lee Chang-donga widać wyraźnie, że nie będzie to jeszcze jedne 'A Moment to Remember', 'Il Mare' czy 'Classic'. 'Oasis' to zupełnie inne kino. Realistyczne i bardzo szczere w portretowaniu pary głównych bohaterów oraz ich otoczenia. Miejscami brutalne, ale też z dużą dawką liryzmu, tyle że bez lukru tym razem. To bardzo odważny film, odwagą która wynika tu nie tylko z samego tematu, co z sposobu jego ujęcia. Opowiadając o tak nietypowej parze w sposób wiarygodny i tym samym mało dystansujący, Lee Chang-dong opowiada tę historię jakby wbrew postawom widzów, rozumianych jako większość. Obraz społeczeństwa, który pojawia się w jego filmie nie jest przejaskrawiony, jest bardzo znajomy, można nie lubić wszystkich występujących się tu 'negatywnych' postaci, ale wcale nie trzeba wzbijać się na wyżyny swojego samokrytycyzmu, aby przekonać się, że tak naprawdę oglądającym znacznie bliżej do tych złych niż do tych dobrych tym razem.
Zwykło się uważać, że ryzyko związane z poruszaniem w kinie takich tematów jak fizyczne upośledzenie, kalectwo wiąże się z pułapkami sentymentalizmu, uczuciowego fałszu, ale jest tu coś jeszcze. To po prostu nie jest chwytliwy temat, to tabu, także w kinie. Opowiadając o uczuciach, również seksualności Gong-ju (wspaniała rola Moon So-ri) i o tej 'poczciwej-dobrze chcącej' ignorancji i hipokryzji ludzi, którzy ją otaczają, twórca Oasis sięga gdzieś znacznie głębiej, daleko poza ekran.
Ale nie tylko Gong-ju jest tu osobą wykluczoną z społeczności 'jedynych słusznych i wartościowych'. Podobnie jej partner. Znakomity jest tu sposób, w jaki reżyser przedstawia postać głównego bohatera. Jong-du, który początkowo zdaje się być po prostu niezbyt rozgarniętym, niedojrzałym, poniekąd również amoralnym chłopakiem, z czasem, nie zmieniając się przy tym,, okazuje się człowiekiem zupełnie odrębnym, niedopasowanym, ale właśnie w tym - i dzięki temu niedopasowaniu, także dzięki swoim 'ułomnościom' kimś wyjątkowym, z własnymi niezachwianymi przez konwenans i spojrzenia innych przekonaniami na to, co słuszne a co nie.
To film o tym, że 'normalność nie jest kwestią statystyki'. Ale także o tym, że nie jest nią miłość. Miłość w 'Oasis' nie jest spektaklem, ale duetem. Należy tylko do dwojga osób, tylko przez nich jest rozumiana i tylko dla nich czytelna, jest trudna, wymagająca poświęcenia i odwagi. A jaka przy tym piękna to już trzeba samemu zobaczyć...
Wspaniały film.