Strasznie zainteresowała mnie tematyka tego filmu. Dość rzadko spotykamy się, przynajmniej w mojej opinii, z tematem teleewangelizacji, która posłużyła jako sprawnie operująca metoda do zarabiania pieniędzy i wzbogacania się na pozór bogobojnych ludzi.

Nic nigdy nie jest czarno-białe. Wiarę samą w sobie można uznać za nieskazitelną, ale co innego powiedzieć można już o jej wyznawcach. Związek Tammy Faye Bakker oraz Jimiego Bakera to doskonale pokazuje. Z pozoru cnotliwi i przepełnieni wiarą ludzie schodzą na pułap tego zniszczonego przez materializm świata. Dwa oblicza wiary jakie nam się tutaj prezentuje: postawa Tammy, która do końca wierzy prawdziwie w Boga i stara podążać się jego drogą mimo wszystkich życiowych przeciwności i postawa Jimiego, który przesiąknięty zgnilizną skorumpowanych złodziei staje się jednym z nich.
Mnie najbardziej właśnie się podobała tutaj ta degradacja pewnych wartości i zmiana całego światopoglądu, w miarę dobrze zagranego przez Garfielda, Jimiego.
Mimo, że to wszystko miało miejsce 40 lat temu, to problem jest obecny nawet dzisiaj, więc uważam za dobre pojawienie się takiego filmu.

Mimo, być może, różnych wyznań, ten film jest na tyle uniwersalny, że jakaś jego część trafi do każdego. Jest to bowiem w urokliwy i sielankowy momentami sposób przedstawiona relacja dwóch głównych bohaterów, którzy momentami stają się karykaturalną wersją faktycznych ludzi. Żałuje, że tak mało dowiadujemy się o młodzieńczym życiu Tammy, a twórcy postawili cały czas ekranowy praktycznie na już dojrzały okres ich życia i małżeństwa.

W ogólnym rozrachunku, film broni się swoim z jednej strony spokojem i luzem podejścia do tematu, a z drugiej strony dynamiką przeskoków w czasie. Mimo paru niedociągnieć montażowych, fabularnych i momentami aktorskich, film uważam za całkiem udany.

Ps. Przepiękna charakteryzacja Chastain w roli Tammy, od tej strony jej nie znałem