Boli mnie troszkę fakt, że wszyscy cisną po roli Cruise'a. Nigdy nie mogłem znieść jego mordy, ale jak dla mnie w tej roli był rewelacyjny, a to co wszyscy chyba odbierają jako braki warsztatowe dla mnie są właśnie kluczem do jego postaci. Bill cały czas łże, jego mimika i ta denerwująca manierka tworzą aurę całkowitej nieufności. Gdy tylko wchodził z kimś w interakcję jak na dłoni widać było jak wymuszony i niezręczny był jego uśmiech, te ciągle westchnienia z dyskomfortu, wszystko to sprawia, że nie chce się wierzyć w żadne jego słowo. Warto nadmienić, że w tych chwilach powtarzający się przez cały film tajemniczy błękit zawsze stanowił tło, aż do kluczowego momentu, kiedy zalewa się łzami widząc maskę na sypialnianym łóżku. Wtedy po raz pierwszy cały pokój jest wypełniony zimnym błękitem, a Bill wydusza z siebie "powiem ci całą prawdę". Pierwszy raz jest szczery stojąc bezradnie w błękicie - zrzuca maskę. Nie jest aniołkiem, nie jest nim jego żona, są wartymi siebie średniakami wystawionymi na próbę atawistycznej chuci, która stanowi podwaliny całego filmu. Nie będę poruszał kwestii obnażenia masonów, bo nie jestem w ogóle obeznany z tematem. Może stanowi to ważny element obrazu, ale i tak wszystko tu opiera się na seksie, który w kubrickowskiej wizji napędza świat. Seks jest tu na każdym kroku, paradoksalnie poza sypialnią głównej dwójki. Myślę, że tu leży sęk całej tej idei - można mieć tytuły doktora, chodzić w eleganckim płaszczu i spodniach w kant, być wpływowym egzaltowanym multimilionerem i uczestniczyć w złudnie mistycznych i "prestiżowych" rytuałach, a i tak u podstaw całej tej dżentelmeńskiej maskarady stoi moczenie kija. Kubrick z każdym filmem wgłębiał się w różne aspekty tego co czyni nas ludźmi. W Dr Strangelove poruszył temat rządzy władzy, w Odysei potrzeby poznawania świata, w Full Metal Jacket skupił się na idiotyzmie wojny i ginienia w imię "wyższego dobra", w Pomarańczy na społecznej i medialnej degradacji, w Bary Lyndonie na próżnej gonitwie za byciem w wyższej sferze, a w Lśnieniu na obłędzie i zezwierzęceniu. Oczy szeroko zamknięte stanowią dla mnie więc perfekcyjne zapieczętowanie jego twórczości - możemy być wadliwi i piękni, romantyzować i filozofować, ale z biologicznej perspektywy wciąż pozostajemy jedynie wyrafinowaną maszyną do rozmnażania się.