Aż głupio się przyznać, ale popłakałam się na samym początku, jak ten starszy pan wspominał swoje życie i przez kilkanaście minut nie mogłam się uspokoić. Dobrze to zrobili :)

no mi to podwojnie glupio :D Ostatnio sprawdzalem tylko ten poczatek i kluska w gardle stanela :)
mistrzostwo

Właśnie obejrzałam te kilka minut na yt, z jakimś utworem i powiem szczerze, łzy mi poleciały. To jest takie wzruszające i takie prawdziwe.

Pięknę , wzruszające ale cholera niestety nieprawdziwe :( A przynajmniej dla mnie i otoczenia które znam, ale mam nadzieję że ktoś gdzieś cieszy się po prostu życiem z tą drugą osobą mimo iż mają walący się dom i pieniędzy tyle co ze sprzedaży balonów. Niestety świat w większość zpomniał co ważne i cenne na rzecz pieniądza.

Też uważam, że historia jest strasznie przerysowana. A już na pewno nie jest tak w Ameryce. :D Starzy ludzie w większości nie mogą już na siebie patrzeć i się nie szanują. Wszystkiego odmawiają, drą koty ze sobą oraz obwiniają się za niemalże wszystko. Tak bynajmniej ja widzę swoimi oczami.
Dokładnie. Przez chorą pogoń za pieniądzem, poświęcanie się nałogowo pracy, a nie rodzinie mamy w Ameryce brutalne, rozwodowe statystki, które powoli Polacy gonią z roku na rok. A to, że jakaś para dożyła starości, kocha się ze szczerego serca i niemalże prowadzą takie życie jak w tej scenie, to wyjątek od reguły, a nie reguła.

Fakt, początek filmu był naprawdę wspaniały, omało co się nie popłakałam (a przy filmach rzadko mi się to zdarza). Jednakże potem wszystko zaczyna się walić.

O tak, mam dokładnie takie same odczucia. Być może wyrażenie, że "zaczyna się wszystko walić" jest nieco zbyt ostre albo surowe, ja bym to może ujął "sypać się", albo "kruszyć" (choć to nieistotne szczegóły), ale tym niemniej tak to dla mnie niestety też wyglądało. Początkowo film był zaiste i ze wszech miar wspaniały, piękny, wzruszający, ale tak mniej więcej tylko do czasu pierwszych dialogów, od kiedy to klimat absolutnie genialnego i fantastycznego Wall-E'ego zaczął się powoli acz nieubłaganie ulatniać i uciekać niczym UWAGA SPOILER ............................ dobytek naszego głównego bohatera przy końcu filmu ...........................UWAGA SPOILER. Także pomimo samego przypominającego początek przyjemnie ckliwego zakończenia czuję zdecydowanie bardziej zawód i poczucie swoistego oszukania (w końcu też oskary, też pixar, i też niezwykle zachęcający początek, o swingującej ścieżce muzycznej już nie wspominając) aniżeli tamtą trudną wręcz do opisania paletę uczuć, których wspomnienie do dnia dzisiejszego powoduje błogą i niczym niezmąconą radość.
Szkoda.

Mnie najbardziej wzruszyła scena, w której Carl wyrzucał sprzęty z domu po to by się wznieść i pomóc Russellowi. Starszy pan był tak bardzo przywiązany do rzeczy, które kojarzyły mu się ze zmarłą Ellie, ale nawet jeśli dbał o rzeczy oraz inne pozory to dom bez ukochanej osoby nadal był pusty. W samotności zgorzkniał. Jednakże udało mu się dojść do refleksji, że nie ma sensu chronić tych pozorów, lecz pora się od nich uwolnić, gdyż wspaniałe chwile stały się ciężarem i uniemożliwiały życie chwilą. Dzięki temu, że przyjął chłopca oraz zwierzęta do swojego serca - zyskał nowe życie, a poza tym wypełnił to, co się nie udało za życia żony (wyruszenie na przygodę, wychowanie dziecka).

Wręczenie Orderu Elli też miażdży.

Oglądam co jakiś czas z moim siostrzeńcem i cały czas wzrusza tak samo jak za pierwszym razem

Najbardziej wzruszająca scena to kiedy Carl otwiera album wspomnień i przypomina swoje życie jakie kiedyś miał :)