Wymowa filmu niesamowita, jego słowa, ale jeszcze bardziej ich brak, z resztą nic nie trzeba więcej mówić, wszystko jest pokazane. Dokładnie tak jest, że można poczuć bohaterów, sama momentami patrzyłam wstrząśnięta z szeroko otwartymi oczami, kiedy indziej się rozpływałam i byłam urzeczona niektórymi scenami, w tej, jak się kochali, a także modlitwy, momentu, gdy Raphael się mył. Realizm był momentami wręcz przerażający, szczególnie, gdy pokazywał gorszą stronę ludzkiej natury i to, do czego czasem mogą doprowadzić bardzo trudne sytuacje. Chwila, gdy Raphael poszedł do swojego byłego "kolegi", współpracownika była straszna, w jednej chwili wszystko we mnie krzyknęło nie, a zarazem pojawiło się całkowite zrozumienie i współczucie - wszystko dla rodziny. Czyn okropny, który musiał wziąć na siebie, ale to była jego droga. Z początku, wiedząc, o czym jest film, myślałam, że to typ męczennika, który robi coś strasznego i w gruncie rzeczy krzywdzi najbliższych, ale film pozwolił wczuć się w tą sytuację i jeszcze raz spojrzeć na różne aspekty, a także pokazywał wartości często niedoceniane. To subtelne piękno mnie urzekło. Trudno mi zrozumieć negatywne opinie krytyków, chciałabym zapoznać się z ich recenzjami, by zrozumieć, czym się kierowali w swych osądach.