Tu się nie zgodzę i stanę w obronie "Liści". Oczywiście film jest "zimny", ale tak jest w większości filmów S. Różewicza i w prozie jego brata. Oni tak mieli, że tworzyli historie nie naładowane wykrzyczanymi emocjami, trzeba było zajrzeć pod skorupkę, trochę podumać, spojrzeć z innej strony. Ten film jest w zasadzie nie tylko adaptacją opowiadania Tadeusza Różewicza, ale całego zbioru o tym tytule, bo pojawiają się tu różne inne motywy z pozostałych opowiadań, które w krótkim tytułowym tekście zwyczajnie się nie zmieściły. Ja tam nie przeszedłem obojętnie wokół losów głównego bohatera. Przyjąłem jego perspektywę, która nie była łatwa – partyzantka, życie w okupowanym miasteczku czy pierwsze miłostki wybuchające w duszy pod szałasem przeciekającym deszczem, w którym towarzystwo nie pozwalało się tymi miłostkami uzewnętrznić.