To film, który trafia w samo sedno współczesnych dylematów społecznych i politycznych, a jego uniwersalne przesłanie wybrzmiewa szczególnie mocno w polskich realiach, gdzie rządy PIS-u starały się podporządkować sztukę swojej ideologii. I zapewne tak będzie, gdy urząd prezydenta zacznie sprawować człowiek taki jak Nawrocki. Moim cały czas niespełnionym marzeniem jest, aby polska kinematografia zajęła się wreszcie ważnymi politycznymi tematami. Mam wrażenie, że polscy twórcy wciąż obawiają się możliwego napiętnowania, kontrowersji czy nawet bojkotu, jeśli poruszą tematy drażliwe dla różnych grup społecznych lub politycznych. W rezultacie częściej decydują się na realizację dramatów obyczajowych, komedii lub thrillerów, które mają szerszy potencjał komercyjny i nie dzielą widzów. A to zwyczajne tchórzostwo.