Nie młody, ale wciąż w świetnej formie. Pokonuje kolejne baseny rozlicznych sąsiadów. Z pozoru wygląda to na niedzielny relaks pozytywnego „wariata”. Zaczyna się świetnie – do drinków i frywolnych żartów. Każdy etap podróży do domu to wiwisekcja bohatera, powrót do urywków przeszłości. Dowiadujemy się o jego żonie, rodzinie, pracy, romansach, sytuacji finansowej… Obraz zadowolonego z życia człowieka sukcesu powoli się załamuje – dla nas i dla niego samego. Wydaje się, że bohater nie bardzo wie, czego chce. Trochę się spowiada, trochę sprawdza na ile go jeszcze stać, trochę pluska się we wspomnieniach, trochę bredzi o ideałach. Próbuje zapomnienia w ramionach pociągającej nastolatki, a za chwilę dawnej kochanki - w obu przypadkach odtrącony. Sąsiedzi i otoczenie pozwalają sobie na sarkazm, niewybredne żarty, litość lub otwarte zarzuty. Mierzy się z przeszłością i teraźniejszością zarazem. Miota się jak ryba bez wody. Tonie.
Tylko co to jest? Studium kryzysu wieku średniego? Satyra na klasę średnią? (mamy przy okazji przekrój najróżniejszych konformistów, ksenofobów i dziwaków – od zwykłych snobów, przez alkoholików po naturystów…) Alegoria życia?
Trudno powiedzieć. Z powodu porwanej fabuły trochę ciężko się to ogląda. Lancaster świetny. Natomiast za dużo tu trywialnych wątków, prostych skojarzeń, oczywistych metafor, za dużo prostej symboliki podniesionej do rangi patetycznych symboli (wyścig z koniem, opuszczony dom, itd…) Finałowy obraz jest tak napompowany emocjami, że aż odrzuca. Albo obróćmy to w konwencje snu (wtedy może się broni) albo pozwólmy facetowi wrócić do domu z całą jego banalnością, codziennością, sztucznością, gasnącymi uczuciami podtrzymywanymi przez konwenanse i społeczne oczekiwania.
Interesujący i niebanalny film, który mógłby być lepszy…