wystawiona ku pamięci rodziców. I jak na laurkę ładna i słodka, ale czy ma wiele wspólnego z rzeczywistością? Wg mnie, nie.
Ten film to bajka, to ładne obrazki z uśmiechniętymi, „papierowymi” postaciami. W każdym kadrze Robin ma uśmiech na twarzy a Diana wygląda jak żona ze Stepford. Od rana widzimy ją w idealnym makijażu, z nienaganną fryzura. Pełna optymizmu, bez cienie zmęczenia. Nie tak się wygląda opiekując 24/h nad osobą o takim stopniu niepełnosprawności. To jest harówa, od rana do nocy
W filmie widzimy jak Robin się budzi, jest czysty, uśmiechnięty, gotowy na nowy dzień. A gdzie higiena, mycie, zmienianie pieluch? Tego w tym filmie nie ma, a przecież te czynności stanowią większość część życia osoby niepełnosprawnej niż spacery. Gdzie trzeba, co chwila podać pic, podać jeść, podrapać, posadzić, położyć, zmienić pozycje, odkryć, przykryć ….. I tak over and over. A na filmie Robin wygląda jak ładna lalka, bez żadnych fizycznych potrzeb.
I sam Robin uśmiechnięty, bez stanów depresji, bez stanów lękowych, bez dysforii. Bez wątpliwości, bez momentów zniechęcenia takim życiem. To już bliżej prawdy był Philip z „Nietykalnych”, który mimo milionów i grona służby takie stany miewał. Bliżej prawdy jest historia Stephen Hawkinga i jego żony. Czy historie pokazane w mniej popularnych filmach „Między lądem a morzem” i „W stronę morza”
I tu, mogła być ciekawa historia o mężczyźnie najdłużej żyjącym na respiratorze, a dostaliśmy bajkę.