Dziękuję :D

Haha i o to chodzi, tak się odpowiada na zaczepki. Szacunek za trzymanie fasonu. Recka (wynurzenia/opis) na poziomie, mimo paru błędów w pisowni, ale absolutnie się nie czepiam. Zabawa kinem i żonglerka gatunkami. To jest to co Quentin robi najlepiej ze wszystkich. Przednia zabawa.

To Buscemi w awatarze? Haha dobrze to wygląda. Pozdro chłopaku, dobry gust i wrażliwość filmowa!

Zawsze mnie śmieszy jak tacy "znawcy" kina (a nie tacy niedzielni i przeciętni jak Ja XD) dorabiają sobie fabułę do filmu żeby udowodnić, że przeciętny film jest wybitny. Film ratują: gra aktorska, zdjęcia i scenografia. Ten film nie jest w żadnym wypadku wybitny, on jest ciekawy na tyle żeby oglądnąć go jeden raz i więcej nie wracać.

Czapki z głów

Ten tekst jest zupełnie subiektywny, ponieważ to zdecydowanie jeden z najsłabszych filmów Tarantino. Oczywiście jeżeli ktoś lubi filmy nudne rozwleczone i pozbawionej polotu oraz wmawiać sobie że ma nieprzeciętny gust, to ten z pewnością powinien mu się spodobać. W filmiku są dwie może trzy zabawne scenki i nic ponadto. Mimo całej sympatii dla Tarantino z powodu Pulp Fiction i Kill Bill tym razem niestety in minus (Nienawistna Ósemka była jednak jeszcze słabsza).

Czytając powyższy tekst można odnieść wrażenie, że film ma charakter niszowy i jest przeznaczony dla znawców kina...do czego komentarz sam się pisze.

Popieram głosy krytyczne.

No tak , mniej mordobicia i krwi- film nudny. Cóż to świadczy o twoim guście-sam sobie odpowiedz

Do takich komentarzy komentarz sam się pisze... nie spodziewałem się że zostanę wykreowany na osobę spragnioną mordobicia na ekranie

Dodam że moja opinia wynika oczywiście z sympatii dla Tarantino w szczególności jego wcześniejszych dokonań, na tle których jego nowe dzieło wypada po prostu blado.

"Ten tekst jest zupełnie subiektywny"
A jaki niby ma być? Każda recenzja jest subiektywna.

Miałem na myśli że tekst ten stwarza pozory obiektywizmu, A nawet szufladkuje odbiorców podczas gdy w rzeczywistości jest zupełnie subiektywny.

Ktoś niżej zauważył że tą tego tekstu jest bardzo autorytatywny. I na tym tle subiektywizm ocen tam wyrażonych dodatkowo razi. (Z jednej strony autor "eseju" zaprezentował się jako znawca kina i realiów epoki które starał się przedstawić Quentin, a z drugiej jego uwadze uszły oczywiste mankamenty tego dzieła, z rozwlekłością i nudą na czele).

Napisze to jeszcze raz: nie uważam się za znawce kina. Sam sobie wytykam niewiedzę m.in. na temat aktora Maharis'a. To samo dotyczy się innego aktora wspomnianego w filmie Fabiana, o którym również przed seansem nie słyszałem. Mam dalej wytykać swoją niewiedzę? Wszystkie uwagi dotyczące mojego stylu pisania biorę pod uwagę/do serca ale widzę niektóre osoby skupiły się bardziej na tym "w jaki sposób pisze" zamiast na treścią. To co nazywasz "oczywistymi mankamentami" jest właśnie subiektywne, ale masz prawo tak napisać.

"Tą autorytatywny"

' W filmiku są dwie może trzy zabawne scenki i nic ponadto'

a to ten film jest z gatunku komedii?

Dostał zloty glob za film komediowy :D ale moze to żart rozdajacych

Bardzo interesuję się kinem i lubię "smaczki" i odniesienia w filmach, ale jeśli te "smaczki", zabawa konwencją i autocytaty są w zasadzie jedyną atrakcją filmu (plus odtworzenie klimatu końcówki lat sześćdziesiątych) to chyba trochę za mało. Ten film trochę mnie znudził. Tarantino oparł fabułę na głośnym medialnym wydarzeniu, którego w efekcie nie pokazał, zastępując je innym. Fajny psikus, ale czy to wystarczający pomysł na film, na dodatek trochę przydługi?

podzial na akapity moze zastosuj, bo nikt tego nie bedzie w takiej formie czytal

Paru osobom jednak to się udało.

Polskie znaki w swoich wypowiedziach może zastosuj, nie wspominając o dużych literach i interpunkcji, bo Twoich niemerytorycznych komentarzy, też nikt nie będzie czytał.

Dzięki za niezwykle wyczerpujący opis. Rzuciłem okiem na twoje oceny filmów, w 90% procentach pokrywa się z tym co sam lubię oglądać, także mam nadzieję, iż idąc na "Pewnego razu... w Hollywood" w piątek nie będę rozczarowany. Pozdrawiam.

Super odpowiedź, a zrzędy wypowiadające się wyżej zapewne nie raczyły przed seansem chociażby dowiedzieć się kim była Sharon Tate. W tym filmie trzeba znać klimat lat '60, czuć ówczesny świat, dzięki temu odbierzemy film jak przejażdżkę po dziecinno-naiwnym Hollywood, w którym z ruchu hippisowskich degeneratów wyrastają najgorsze zbiry. Film urzeka swoim klimatem i odwzierciedla to o czym mówił Tarantino, by ukazać Hollywood swoimi oczyma i według własnych wspomnień. Wykonał dzieło pełne nawiązań, zagadek. Dla zgredów narzekających na nudę mam propozycję obejrzenia chociażby Transformersów (nie to żebym nie lubił Optimusa, ale filmy są cienkie). Cieszę się, że Tarantino pomścił Sharon, ukazał element zemsty w swoim stylu wynosząc ją poza obraz, gdzie zemsta wszak nie dotyczy wydarzeń na ekranie lecz rzeczywistości. Żeby ten film się podobał, trzeba się w nim połapać. Ja sam wielkim fanem Tarantino nie jestem, lecz należy docenić kunszt jego nowego filmu i stworzenie całej koncepcji!

Ja jestem dziwnym fanem kina, bo mi z dzieł Tarantina najbardziej podoba się Jackie Brown. Z tym filmem mam problem, bo chociaż całokształt mi się podobał, niektóre sceny i dialogi mnie rozbawiły do łez, wyłapałem większość nawiązań- znam amerykańskie na przestrzeni lat dość dobrze- to kilkukrotnie zarejestrowałem "dłużyzny".
BTW, Czy tylko ja znalazłem nawiązanie do "Christine" z 1983?

W którym miejscu?

Jadący powoli, dymiący i hałasujący dziurawym tłumikiem stary amerykański samochód.

Niestety, nie kojarzę tej sceny. Z opisu to może pasować do kilkudziesięciu filmów...

Zrobiłem mały reasearch internetowy i wóz hipisów z finałowej sceny to Ford Fairlane z 1959 roku, który wystąpił w inny filmie dotyczącym Manson'a czyli Helter Skelter. Tytułowe auto z filmu Carpentera grały samochody Plymouth Fury i Plymouth Belvedere. Oba te auta można zobaczyć w filmie Tarantino jednak nie są prowadzone przez członków sekty Mansona. Co ciekawe oba te filmy łączy również samochód Cadillac Coupe DeVille, który pojawił się wcześniej we Wściekłych psach. Podobnie ma się sprawa z wozem Cilff'a czyli małym niebieskim Volswagenem, który pojawił się w drugiej części Kill BIlla ale to dostrzegłem już sam :D

Nie widzę sensu w wynajdywaniu tego typu ciekawostek. To tak samo jak szukanie błędów. Rozumiem jak wielki mikrofon wchodzi od góry w kadr, ale błędy typu, że po powiększeniu kadru przez pół sekundy widać, że zegarek na ręku aktora pokazuje złą godzinę, a krawat w kolejnym ujęciu przekrzywiony jest w drugą stronę...? Widziałem takie ciekawostki jak ta, że ta sama "dyżurna" gazeta "grała" w kilku filmach, co widać na stopklatkach. To samo z samochodami, czy innymi rekwizytami. Dana wytwórnia, czy studio dysponuje pewnym zbiorem rekwizytów, których nie wyrzuca po każdym filmie, tylko wykorzystuje w różnych produkcjach. Tylko co z tego? Nie lepiej skupić się na treści filmu? Jak mówił uczniowi Bruce Lee w "Wejściu smoka" - nie patrz na palec, bo przegapisz księżyc.

Co do ciekawostki/nawiązania do Christine też za pierwszym tego nie zauważyłem ale w komentarzu wyżej dopytywałeś o co chodzi więc to wyjaśniłem. Zarówno ciekawostki-błędy (które mnie osobiście też nie interesują) oraz ciekawostki-nawiązania mają swoje grono odbiorców. I nie rozumiem tego zdania "Nie lepiej skupić się na treści filmu?". Chyba każdy kto ogląda film skupia się i rozumie treść co nie przeszkadza mu w wyłapywaniu nawiązań a nawet jeśli chce wyłapywać tylko błędy "olewając" treść to co komu do tego. Poza tym wydaje mi się, że coś takiego jak "rekwizyty w studio" w XXI wieku nie istnieją.

Widzisz, auto to właśnie rekwizyt, jakby nie patrzeć. Wydaje ci się, że w XXI wieku nie potrzeba rekwizytów, bo wszystko generowane jest z komputera? ;-) Piszesz, że coś "wyjaśniłeś", ale chyba musiałem to przeoczyć. Bobbik pisał o scenie ze starym, zdezelowanym samochodem, która mu się skojarzyła z innym filmem, w którym też widział stary, zdezelowany samochód, a ty piszesz o konkretnych autach, które, jak wyszperałeś, grały w tym, czy innym filmie. To są dwie różne rzeczy.
To tak jakby ktoś napisał, że w czwartym odcinku Mandaloriana widzi odniesienie do "Siedmiu wspaniałych", kiedy to biedni wieśniacy proszą zawodowca o ochronę ich wioski przed bandą zbójów, a ty byś "wyjaśnił", że sprawdziłeś i faktycznie, bo Mando nosi kapelusz, który miał na sobie Yul Brynner... ;-)

Pewnie tylko bobbik jest w stanie to ostatecznie wyjaśnić ale wydaje mi się, że chodziło mu o to, że zdezelowane auto hipisów to właśnie Plymouth Fury czyli Christine. A co do kwestii rekwizytów to chodziło mi o to, że studio filmowe nie ma raczej własnego parkingu z samochodami, który "rozdaje" na potrzeby różnych filmów. Bo np. w latach 30, 40 czy nawet później była praktyka, że dane studio zachowywało kostiumy, rekwizyty czy dekoracje by inne filmy z mniejszym budżetem mogły je wykorzystać to obecnie taka praktyka jest niespotykana, zwłaszcza w tak wysokobudżetowych filmach. A jeśli Tarantino umieszcza w swoim filmie auto które już kiedyś "wystąpiło" w jego dziele to należy przypuszczać, że zrobił to świadomie. To jak jakby teraz w jego nowym filmie pojawiła się mała biała Honda z Pulp Fiction.

Tia, czyli zapewne, kiedy chce użyć tego auta powtórnie, to szuka go na Allegro...
Przestań pozować na besserwissera od kina i "objaśniać" co ci się wydaje...

Pewnie nie na tej konkretnej stronie ale założę się, że w Stanach Zjednoczonych są pasjonaci samochodów z różnych okresów i można u nich znaleźć konkretne auto. Coś jak to gdy w Death Proof Zoe znalazła Challengera R/T z 1970. Tam to jest oczywiste nawiązania do Znikającego punktu ale już nie o tym. Jeśli natomiast potrzeba samochodów z maksymalnie 1970 roku i nie może się pojawić w kadrze auto nowsze to takimi sprawami zajmuje się odpowiednia osoba na planie. Jeśli się mylę proszę mnie poprawić. I nie próbuje pozować na besserwissera (aż musiało to sprawdzić w internecie, wciąż nie mam tych słowników :D ) ale nie chce by po raz kolejny moje słowa były źle zrozumiane i wyjaśniam pewne rzeczy. Kompletnie nie zrozumiałem oburzenia ale co ja tam wiem...

No właśnie...

Dziękuję za ten wpis, czytałam to z wielką przyjemnością. :) Kawał dobrej roboty.

Lepiej bym tego nie ujęła . 100 % tego co myśle o filmie

Mam takie wrażenie że wokół pewnych reżyserów oraz aktorów zrobiła się pewna sekta. Widzicie pewne rzeczy których nie ma. Nie rozumiem toku myślenia oraz argumentacji typu:" To co jednak może wymęczyć przeciętnego widza będzie nie lada gratką dla wszelkich kinomanów i kinofilów"-sekta. Jest kilka dobrych ujęć, scen, dialogów, ale ten film jest słaby.

A może niektórzy widzą rzeczy, których Ty nie widzisz? Mam wrażenie, że za dużo osób stara się przekonać wielu do swojego zdania, zamiast po prostu swoje zdanie przedstawić. Podoba mi się ten film, a nie uważam się za członka sekty, czy jakiejkolwiek innej uprzedzonej wspólnoty.

Zobacz, ze kolega wyzej ocenil film "Glupi i glupszy" na 10 - jako arcydzielo.
Kazdy ma swoj gust i trzeba to uszanowac, jedynie mozna wywnioskowac, ze jest on fanem innego kina ;-)

Trochę żenada, wchodzić do kogoś na profil, żeby znaleźć coś co podważy jego gust czy wypowiedź. Nie umiesz użyć innych argumentów w dyskusji?
Na mnie też szczególnego wrażenia ten film nie zrobił mimo, że lubię Tarantino. Zapraszam na profil, żebyś zamiast dyskusji, mógł znowu wykorzystać argument z ocenami.

Mylisz sie. W dyskusji najwazniejsze jest to aby o drugiej stronie wiedziec jak najwiecej, bo wtedy mozna sie do czegos konkretnego odniesc.

Metaforycznie obrazujac, jak myslisz dlaczego wszystkie afery wychodza przed wyborami? :-)))

Pozdrawiam cieplutko z goracego Peru ;-)

To tak jak być "inteligentnym inaczej"... ;-)

"Przeciętnego niedzielnego widza nowy obraz Quentina Tarantino może znudzić. Tak, nie boję się użyć tego słowa: znudzić. To co jednak może wymęczyć przeciętnego widza będzie nie lada gratką dla wszelkich kinomanów i kinofilów."

trudno brać poważnie wypowiedź, która zaczyna się w tak tendencyjny sposób, i próbuje zaznaczyć "jeśli Ci się nie podobał to znaczy, że nie jesteś prawdziwym kinomaniakiem".

Dlatego kluczowe jest tu słowo "może".

Zgadzam się z ollo1985. Zaczynając swoja wypowiedź w ten sposób ustawiasz się w roli "oświeconego kinofila", w domyśle lepszego od przeciętnego niedzielnego widza. Do kina chodzę nie tylko w niedzielę, ale mnie ten film w wielu miejscach nudził. Sam piszesz o dłużyznach, które jednak próbujesz usprawiedliwiać. Określenie "dłużyzny" jest pejoratywne. Mimo, że uważasz się za widza lepszego od większości, terminologią posługujesz się dość nieporadnie. Pominę wytykaną Ci już taśmę 45 mm, bo być może nacisnąłeś nie to co trzeba na klawiaturze, ale nie bardzo rozumiem, czym są proporcje taśmy 16mm. Podobnie jak wyciskanie emocjonalnych soków :) Trochę Ci się mieszają różne terminy i określenia, powinieneś popracować nad stylem zanim zaczniesz się tak autorytatywnie wypowiadać. Jako kinoman "w sekundę umiejscowiłeś Ricka Daltona na miejscu Clinta Eastwooda" (kolejne dziwne określenie; myślałeś chyba o zobaczeniu kogoś w kimś). Ale jakoś nie rozwinąłeś tego, że bohater gra w filmach Corbucciego, który był prawdziwą postacią i nakręcił mnóstwo spaghetti westernów, a do którego twórczości Tarantino dość często się odwoływał we wcześniejszych filmach (w jednym nawet bezpośrednio w tytule:)). Jak trochę pogrzebiesz w temacie, to być może odnajdziesz innego amerykańskiego aktora, który po serialowych sukcesach i porażkach grał we Włoszech. Jego historia jest zdecydowanie bardziej zbliżona do Ricka Daltona niż wspomnianego Clinta Eastwooda. Być może to tylko kwestia Twojego stylu i nie uważasz się za mądrzejszego od innych, ale tak wychodzi z Twojego eseju. Czytałeś kiedyś tekst szanującego się filmoznawcy, który zaczynałby się od stwierdzeń, których sam użyłeś? Piszą o filmie, a nie o tym, że wydaje im się, że rozumieją go lepiej niż inni. I jeszcze mała uwaga na koniec: formatuj tekst (akapity bardzo pomagają w czytaniu i organizują treść). Fajnie, że piszesz, ale pracuj nad stylem i miej trochę pokory.

Nie uważam się za "oświeconego kinofila" i w swoim tekście napisałem, że nie zaliczam się do grona osób o szerokiej wiedzy filmowej. Oczywiście Eastwood to nie jest jeden do jeden Rick Dalton i było mnóstwo aktorów, którzy wyjeżdżali do Włoch w celu podreperowania kariery lub jako kolejny jej szczebel. Ze stylem masz absolutną rację jest on kiepski ale też nie umieściłem tego tekstu pośród recenzji użytkowników tylko na forum. Co do Corbucciego to gdzieś tutaj w komentarzu wspomniałem, że jest to prawdziwy reżyser. Wcale nie uważam, że rozumiem ten film lepiej od innych. Każdy ma swoją wrażliwość i każdy będzie odczytywał/rozumiał ten film na swój sposób. Filmy oglądam dopiero od 5 lat i faktycznie mogę mieć braki w wiedzy filmowej. Jeśli zaś chodzi o formę tekstu to tak właśnie miał on wyglądać, bez akapitów.

16mm to nie sa proporcje, tylko szerokość taśmy filmowej. Kamery filmowe korzystały (bo raczej już mało kto kręci na taśmie, obecnie rządzą kamery pokroju Arri Alexy, RED, itd, czyli sprzęty cyfrowe) głównie z taśm 35mm, ale np. kamery IMAX, które słyną z genialnej jakości używają taśm o szerokości aż 70mm. Szerokość (podobnie jak rozdzielczość sensorów w kamerach cyfrowych) przekłada się po prostu na jakość. I tak w teorii taśma 16mm oferuje z 5x gorszą jakość od taśmy 35mm (choć w rzeczywistości znacznie gorszą, bo dochodzi tu też jakość materiałów światłoczułych i samych kamer, a te do taśm 16mm były głównie ręczne i przede wszystkim stosunkowo tanie - np. słynne Bolexy). Seriale, w których grał Dalton, ze względu na ograniczenie kosztów (taśmy filmowe są potwornie drogie) kręcono głównie na taśmach 16mm, czyli trochę tak jakby dziś kręcić film za pomocą kamery z iPhone'a 5 vs. takim RED Monstro oferującym rozdzielczość 8K w RAW).

Oczywiście popełniłem błąd pisząc o "proporcjach" taśmy filmowej. Gdzieś tam w komentarzu jednak już poprawnie napisałem, że chodziło mi o szerokość. Może też nie powinien użyć słowa proporcje tylko format obrazu.

Oczywiście prawdziwi kinomani pieją z zachwytu jakie to zabiegi Quentin przemyca i ile smaczków wrzuca do swoich filmów. O, wytłumaczył widzom co to jest pilot serialu! I nawet wykadrował fikcyjny serial do 4:3 (już nie wspomnę, że nawet pokazał go w czerni i bieli - wytłumaczył przy okazji oniemiałej widowni, że kiedyś filmy nie były kolorowe!)! Pal licho, że to jak zachwycanie się ciekawostkami z Wikipedii.

Można przecież napisać: "Przeciętnemu słuchaczowi muzyka disco polo może się nie podobać, jednak dla prawdziwego konesera jest to nie lada gratka..." ;-) Czasem recenzja mówi więcej o recenzencie, niż o utworze...