Peyton Place to swoiste potępienie małomiasteczkowej moralności na pokaz, skrywającej domowe sekrety i dramaty, która tłamsi młodzieńcze ambicje i pasje. Film jest sprawnie zrealizowany i opowiedziany, także ponad 2 i pół godziny mija szybko.

Co może przeszkadzać? szczególnie w porównaniu z dzisiejszym kinem? Myślę, że przede wszystkim sztuczność i teatralność znacznej części dialogów, tak typowa dla kina lat 50-tych, zwłaszcza melodramatycznego. Do tego moim osobistym zdaniem słaba, zbyt sztywna rola Diane Varsi. Nie podobał mi się również ostatni wątek procesu Seleny (szczególnie kompletnie książkowa przemowa dr. Swaina) i ogólnie niektóre wątki jako takie. Przyznam się jednak, że ekranizowanej książki nie czytałem, więc może to wynikać z tego faktu.

Co zdecydowanie na plus? Kilka świetnych ról (Lloyd Nolan, Terry Moore. Arthur Kennedy), idealne niemal tempo akcji, no i ładnie zbudowana atmosfera niewielkiego, zamkniętego w sobie miasteczka, które zdaje się nie zwracać zbytniej uwagi na zewnętrzny świat, a dopiero II wojna światowa mu o nim przypomina. Trzeba też pamiętać, że film porusza tematy i mówi o rzeczach, o których w kinie tamtych lat albo nie mówiło się w ogóle, albo mówiło się bardzo wymijająco (chociaż w Peyton Place również starano się niektóre rzeczy delikatnie kamuflować, np. słowo "aborcja" nigdy nie pada wprost).

Generalnie film jest bardzo w porządku, chociaż przez cały seans miałem wrażenie, jakbym oglądał pocięty i wbity w ramy kinowe serial. Gdyby z 2,5 godzinnego filmu zrobiono 5 godzinny miniserial, kilka wątków dodając a inne poszerzając, to myślę, że historia mogłaby na tym zyskać, ale to tylko moja opinia. Bardzo mocna 7 ode mnie.