"Plemię" bez wątpienia jest filmem niezwykłym, a zawdzięcza to formie. Fabuła jest zdawać by się mogło, wtórna wobec wielu obrazów (na myśl przychodzi choćby "Zło"): oto nowy uczeń przychodzi do szkoły, a na miejscu okazuje się, iż obowiązuje tam pewna hierarchia oparta na przemocy. A jednak pozbawienie historii słów czyni ją czymś zupełnie nowym. Wprowadza bowiem do świata bohaterów zupełnie inne normy postępowania, czyniąc ich jeszcze bardziej trudnymi do rozszyfrowania. Zdają sobie oni sprawę z własnych dysfunkcji co zwiększa skłonność do ryzyka, a czują odrębność od reszty ludzkości, a przez to pozwalają by traktować ją z pogardą. Świetnie to rozegrano.

Ale zamiast powtarzać pełne zachwytów recenzję, ugryzę to co mnie w tym wszystkim boli. Mianowicie: zakończenie jest tragiczne. Czy służy ono czemuś innemu, niż rozładowanie napięcia widza? Przecież teraz co drugi film kończy się tak, że jeden bohater jest trochę mniej "zły" i zabijając tych "bardziej złych" czyni oglądających szczęśliwszymi, bo spełnia ich okrutną zachciankę. Owszem zagrano tu na słabym punkcie bohaterów, czyli podkreślono jak łatwo ich wyeliminować gdy niczego się nie spodziewają. Tylko że było już kilka scen zwracających na to uwagę. Następna przeważyła szalę. Zamiast ciekawie spuentować "Plemię" reżyser zabawił się w tarantinowski motyw krwawej zemsty. Nie kupuję tego.