mam wrażenie, że umknęła Ci cała estetyczna strona filmu... owszem, nie było w nim wielu zwrotów akcji i nie wszystko zostało wyjaśnione. Ale dla mnie to są duże plusy tego dzieła - bowiem mam dość teledyskowo nakręconych migawisk, gdzie wszystko podano, jak na tacy.

a tu: między bohaterami zaiskrzyło i to bardzo mocno, ale Djuna stara się temu nie poddać z początku. Jednak emocje są silniejsze. Gdy mówi mu, że jest wampirem, ten jej nie wierzy, ale zgadza się na krępowanie w łóżku (z miny jednak wynika, że uważa to za jakąś grę erotyczną). Zaintrygowany jej wampirycznością, poddaje się erotycznemu uniesieniu. Djuna przemienia go przypadkiem - w chwili słabości zapomina się, daje się ponieść... On płaci za to karę (przemiana), co zresztą wypomina Djunie - Mimi w rozmowie.
wszyscy wierzą Mimi i dają się jej manipulować, bo wszyscy żyją w przekonaniu o doskonałości rasy wampirów, szlachetności jej i wyższości nad zwierzęcymi instynktami. Jednak przemowę Xenii z przyjęcia (o "nowej cywilizacji"), doskonale pointuje scena morderstwa fanki. Mimi czerpie satysfakcję z poniżania innych i wskazywania im ich słabości. W sytuacji Xenii tym boleśniejsze, że wcześniej wierzyła Mimi i broniła jej przed Djuną.
Mogłabym tak w nieskończoność opisywać psychologiczne niuanse relacji między bohaterami w filmie, które nakreślone były w sposób rewelacyjny. Ale oczywiście to moja obiektywna opinia i film miał prawo się nie podobać. Mnie zaskakująco zachwycił, ale może to kwestia tego, że brakuje ambitniejszych filmów o wampirach po prostu.