Dawno nie oglądałem równie interesującego i trzymającego w napięciu filmu. Mało tego. Uważam, że „Pokój z widokiem na morze” został zrealizowany doskonale, o czym świadczą: umiejętnie dobrana obsada aktorska, wymowne i treściwe sceny, ascetyczna muzyka, niebanalne prowadzenie akcji. Wydawać się może, iż traktat psychologiczny, w którym skonfrontowane zostały dwa poglądy na temat rozwiązywania konfliktów, napięć to temat nużący i ciężki. Owszem, jednak tylko wtedy gdy film przybiera postać statycznego monologu. W „Pokoju z widokiem na morze” ten trudny temat filmu został jednak przedstawiony w sposób przystępny i przekonywujący. Nie ma mowy o jałowym i wydumanym moralitecie. Reżyser dokonał wiwisekcji, kładąc na stół operacyjny teorie książkowe z zakresu psychiatrii/psychologii, sprawdzając jak funkcjonują w praktyce. Wielki ukłon w stronę duetu Holoubek-Fronczewski. Obaj aktorzy świetnie wcielili się w swoje role. Fronczewski jako młody, ambitny, zdecydowany, pewny swoich umiejętności doktor wypadł bezbłędnie. Czuć w jego głosie energię, wiarę w naukę, skumulowany potencjał, owocem którego jest ten synkopowy sposób mówienia, a raczej przesyłania komunikatów. Z drugiej strony Holoubek – nestor, człowiek doświadczony przez życie, który na zawód psychiatry patrzy z dystansu kilku lat emerytury, który naukowe teorie zweryfikował w praktyce klinicznej. Ile w tym grania siebie, a ile aktorskich kreacji, trudno ocenić. Pewne jest, że wiek obu aktorów dał wyśmienite predyspozycje do budowania obu postaci psychiatrów/psychologów.

Portret psychologiczny Kucharskiego stworzony został w dużej mierze, w trakcie obrony pracy doktorskiej. Kucharski bowiem nie zgodził się z konkluzją, iż swoboda wyboru, mimo dłuższej drogi daje człowiekowi większą funkcjonalność. Zakwestionował prawdziwość wniosku pracy doktorskiej, argumentując iż człowiek nie jest jednostką idealnie wyizolowaną, dlatego zawsze znajduje się w świecie norm, które rodzą konflikty wewnętrzne w człowieku. Zdaniem Kucharskiego rolą psychiatry/psychologa jest ułatwianie człowiekowi przeżywania tych napięć. Dopuszczalne w tym zakresie są środki farmakologiczne, nacisk bezpośredni, siła perswazji. Warto zwrócić uwagę na scenę, kiedy doktor Kucharski siedząc na obronie doktorskiej spogląda w dal. Widzi mężczyznę, który pali papierosa stojąc w oknie. Schodzi on dobrowolnie, wołany przez dziewczynę. Myślę, że ten widok był iskrą, dzięki której Kucharski zapalił się do działania.

Charakterystyka postaci profesora została zaś zawarta w jego bezpośredniej rozmowie z desperatem. Leszczyński wyznał, że zadaniem psychiatry nie jest ingerowanie w autonomię pacjenta, lecz ograniczenie się do partnerstwa, w trakcie podejmowania decyzji przez pacjenta. Jakikolwiek nacisk zdaniem Leszczyńskiego jest niedopuszczalny, gdyż człowiek który targa się na własne życie, jest świadomy swojego desperackiego wyboru. Trudno nie zauważyć, że podejście Leszczyńskiego było oparte na autopsji. Leszczyński uznał zatem prymat wolności i świadomości decyzji, co pięknie podkreślił w krytycznym momencie filmu: „Minuta już upłynęła. Jeszcze się możesz decydować. Za chwilę decydował będzie za ciebie przypadek.”

Konfrontacja obu tych postaci zaowocowała treściwą dyskusją na temat metod jakimi posługuje się psychiatria. Czy poznanie sytuacji życiowej samobójcy, przyprowadzenie bliskich osób, próby przekonywania, są argumentem dla człowieka stojącego na „rozdrożach świata”?

Film polecam, szczególnie, że to mało znany tytuł, a godny uwagi.