Nasza główna bohaterka jest zwyczajnie szalona. Po podpaleniu kościoła jest scena, w której samochód jej nie odpala. W tej scenie widać ludzi przebranych za zwierzęta, bo na takie zniekształcenia poznawcze cierpi nasza bohaterka. Kiedy na początku filmu ona mówi, że psy, to były jej córki, nie mówi tego metaforycznie. W jej interpretacji, ona pomściła śmierć swoich dzieci. Tutaj faktycznie ciekawsi są pozostali bohaterowie, którzy chcą jej pomóc w ucieczce i jak dla mnie, to ten film ukazuje dlaczego tak łatwo im było przełknąć dokonane przez nią zbrodnie. Mamy samotnego mężczyznę, którego ojciec najpewniej doprowadził matkę do samobójstwa i który obarczał system opieki zdrowotnej winą za śmierć swojej żony. Mamy dziewczynę z patologicznej rodziny, którą system opieki społecznej pozbawił kontaktów z bratem i mamy wreszcie młodego, utalentowanego człowieka, którego system prawny ogranicza z powodu jego choroby. Wszyscy ci ludzie mają swoje powody, żeby nie przepadać za 'ustalonym porządkiem rzeczy'. Negatywne doświadczenie, rozczarowania, alienacja, to wszystko może sprawić, że człowiek staje się bardziej lojalny wobec własnej małej grupy, niż wobec społeczeństwa i jego praw. Tak to przynajmniej widzę.