Niezwykłym było obserwowanie Lolity, jak podlega przeobrażeniom, gdy tylko zaczyna śpiewać. Nagle zdaje się być osobą świadomą swej mocy i magicznego oddziaływania na widza. Gdy tylko opuszcza podium, na powrót staje się nędznym zlepkiem niepokojów, nieukojonych pragnień. Jej występy jawią się niemal jak cud przemienienia.

Prawdę mówiąc jedynymi postaciami (z postaci głównych filmu), które mnie w tym filmie nie raziły swoją pretensjonalnością, to Rachid vel Sľbastien oraz Sylvia. Cała reszta, nawet jeżeli ich sytuacyjność była psychologicznie uzasadniona, trąciła egzaltacją i tanim ekshibicjonizmem („Jaka ty jesteś męcząca”: to zdanie Rachida skierowane do Lolity w końcówce filmu podsumowuje nieznośność zachowań większości bohaterów tego filmu. Czy rzeczywiście tak właśnie świat wygląda? Smutna to refleksja, niestety zapewne też prawdziwa).

Dla mnie atutem tego filmu była przede wszystkim muzyka i występy czy też próby amatorów śpiewania.

Czy nie takie powinno być życie? Śpiewające?

Sebastien to nie miał czym razić. On wywodzi się jakby z zupełnie innego świata, więc ta pretensjonalność jest mu obca. A Sylvia jest postacią o niezwykle wręcz chrześcijańskiej symbolice. Oto kuszona wielkim światem ulega mu, by jednak (pod wpływem anielskiego śpiewu?) jednak mimo wszystko zwalczyć pokusę.
Mnie najbardziej zafascynowała postać Étienne'a. Te jego złośliwości, wszystkie te pyszałkowate uwagi, z których nie zdaje sobie sprawy i przede wszystkim idealne połączenie w grze Bacriego tekstu z mową ciała. Te geściki rąk.
Czy świat tak wygląda? W pewnych kręgach zapewne tak. W wielu nie... bowiem takie problemy, jakie mają bohaterowie tego filmu wynikają w gruncie rzeczy z pustki, a więc i z braku prawdziwych wyzwań, prawdziwego życia.

No, chyba jednak nie śpiewu. To chyba raczej ta ufna (i naiwna) uwaga Lolity w drodze powrotnej z kościółka, którą ktoś cyniczny by wyśmiał, a Sylvia ją wychwytuje i zastanawia się nad nieczystością własnych intencji i pewnie się nawet wstydzi.

Étienne byłby świetny, gdyby nie to durnowate „babskie” mazgajstwo, jakby było i tego mało, to na dodatek w łóżku...

Preferuję bardziej wystylizowane formy cierpienia.

I to nieznośne użalanie się nad sobą. Przyznaję, nie mam za sobą aż czteroletniej psychoterapii, nie mam nawet rocznej, jednak wcale nie jest powiedziane, że im terapia dłuższa, tym skuteczniejsza, bądź prowadząca do jakiegokolwiek wglądu.

Czasem można w oka mgnieniu otworzyć czyjeś serce, inni znowu i po wielu latach nie dostrzegą zbyt wiele i będą krążyć między własną udręką a terapeutą, w którym dostrzegają niebezpieczny cień wyzdrowienia i tym samym uniezależnienia, które wydaje się być zbyt bolesne. Już lepiej taplać się w bagnie świata ciasnego lecz własnego;)

Pozdrawiam :)))