Naprawdę źle ogląda się film, który wymaga niesamowitego skupienia i uwagi, by w ogóle zrozumieć, co w niektórych scenach dana osoba mówi. Oglądając w domu można jeszcze zatrzymać, podgłośnić i... no właśnie. Nagle cichy dialog zamienia się w głośne szczekanie psa albo jeszcze głośniejszą muzykę. W ten oto sposób cały film to skupienie się na operowaniu klawiszami 'volume +/-". Chyba nie tak to powinno wyglądać.

Ale to sprawy techniczne - sam film jest w porządku. Nie powiedziałbym natomiast, żebym był zachwycony - z jednej strony to opowieść o miłej, starszej pani, która ma niedobrego syna, niedobrą wnuczkę i świat skierowany w dużej mierze przeciwko niej. Odbiór jej samej jest jednak jak najbardziej pozytywny. Z drugiej strony - właśnie przez ten pozytywny odbiór nie dostrzegamy tego, że ok - starsza pani jest w końcu we własnym domu, czuje się tam dobrze, ale równocześnie od razu chce układać życie innym. Syn, jego żona mają prawo chcieć mieszkać gdzie indziej i najzwyczajniej w świecie narzucić im swojej własnej woli starsza pani nie może. A że są jacy są, że tak wyglądają ich relacje... nie wiemy, czy to też nie w pewnej mierze wina starszej pani.

Na szczęście okazuje się, że syn faktycznie jest gnojem, że chce się mamusi pozbyć, w związku z czym to ona wychodzi tutaj na tą dobrą, a on na złego, fabuła uratowana!:)

PS Olbrzymi szacunek dla pani Szaflarskiej - nie powinno się wypominać wieku, no ale musi Pani wybaczyć... 92 lata na karku i taka gra aktorska, taka żywotność - coś niesamowitego! A z dzisiejszej perspektywy wiemy już, że pani Danuta gra w filmach nawet jako 100-latka... Kapitalna historia:)