Jeżeli ktoś chce się nauczyć jak pisać dialogi aby każdym wypowiedzianym słowem zwalić widza z nóg, to powinien chociażby dla tego jednego powodu obejrzeć Portret kobiety w ogniu.
Dawno nie oglądałam filmu, w którym nie byłabym w stanie nazwać ani jednego zdania zbędnym. To co tam się dzieje między bohaterkami w ich dialogach to jest po prostu magia. Każde najmniejsze słowo jest naładowane taką ilością informacji i emocji, że aż miałam ochote automatycznie zatrzymać film kliknięciem i jeszcze raz się w nie wsłuchać by wyłapać smaczki.
Portret kobiety w ogniu jest ogólnie kinem pełnym sprzeczności. Z jednej strony mamy naprawdę banalną historię miłosną bo ileż to razy ktoś nam opowiadał o zakazanym uczuciu, pokazywaną w dość nieśpieszny sposób, a z drugiej strony, gdy się już wsiąknie w fabułę, mamy tak wiele informacji, do których widz musi sam dość, sam połączyć ze sobą i sam zauważyć alegorie, że film w pewnym momencie zaczyna przypominać fabularny western, gdzie mamy długie ekspozycyjne ujęcia na krajobraz, przeciągające się, pełne napięcia sporzenia pojedynkujących się jeźdźców by nagle padło kilka strzałów a widz zaskoczony musiał się sam połapać kto oberwał.
Uwielbiałam na seansie czekać na te słowne ,,pojedynki", patrzeć w jakim kierunku płynie ta historia, wyłapywać te momentami proste ale jednocześnie nie zawsze oczywiste odniesienia oraz po prostu patrzeć na doskonałą grę aktorską.

Tutaj ostrzegę przed małym spoilerem bo jednak zdradzę tu część fabuły ale dla osób które nie widziały filmu i tak nie będzie on tak naprawdę mówił za wiele.
Piszę więc SPOILER ALERT
,,Portret" zaczęlam lubić jeszcze bardziej gdy wróciłam do domu i zaczęłam rozmyślać czemu jedna z bohaterek gdy ta druga opuszczała jej dom, kazała jej się odwrócić.
Nie mam pojęcia czemu mi to na początku umknęło ale gdy oczywistość tych słów nagle mnie oświeciła, stwierdziłam, że to było jedno z najpiękniejszych pożegnań jakie widziałam ostatnio w kinie.
I właśnie za te nieoczywistości jeszcze nie raz wrócę do tego filmu