Porwanie Europy - Historia warszawskiego 20-lecia międzywojennego

Opowieść zaczyna się bardzo niewinnie. Oto po długich latach niebytu rodzi się nowe państwo polskie. W jego stolicy nastaje czas twórczego zamętu. Gdzieniegdzie słychać głosy o potrzebie budowania polskości poprzez sztukę, wznosi się dworki polskie, poszukuje się duszy narodu i konstruuje się architektoniczny ład w nawiązaniu doOpowieść zaczyna się bardzo niewinnie. Oto po długich latach niebytu rodzi się nowe państwo polskie. W jego stolicy nastaje czas twórczego zamętu. Gdzieniegdzie słychać głosy o potrzebie budowania polskości poprzez sztukę, wznosi się dworki polskie, poszukuje się duszy narodu i konstruuje się architektoniczny ład w nawiązaniu do stymulowanych strukturą kryształu porządków, zakodowanych w budowie geologicznej Wszechświata. Polscy twórcy zdobywają medale na światowej wystawie w Paryżu 1925 r. Coraz śmielej kreowana jest wizja nowego człowieka, nowego sposobu bycia determinowanego pędem maszyny. Dbające o zdrowie i urodę elity uprawiają sport czynnie i biernie. Nowocześni Polacy ćwiczą ciało na pływalni i w sali gimnastycznej, chodzą na tor wyścigowy, do kina lub do pasaży handlowych, które nadają charakterystycznego blichtru śródmieściom europejskich metropolii. Szybkie tempo życia nie daje czasu na zastanawianie się, dokąd prowadzi ów zmechanizowany, materialistyczny postęp. Wizje futurystyczne, znamionujące pojawienie się nowej epoki, porywają Europę, osłabiając - niestety - czujność jej mieszkańców. Tymczasem maszyna tętniąca rytmem powszechnie oczekiwanej progresywności bezlitośnie odmierza czas aż do osiągnięcia swoistego apogeum. Porwany rytmicznym pędem człowiek chce coraz bardziej spektakularnych sukcesów. Warszawa ma się otworzyć swoją architektura na świat. Wizytówką zachodzących w stolicy młodej demokracji przemian mają być siedziby uczelni, urzędy, ministerstwa, muzea, tereny wystawowe. Warszawa ma swą architekturą ugruntować miejsce Polski w świecie. więcej