Nieważne były te potknięcia. I to, że druga część tak jakby była mniej spójna. Mniej jednolita. Nie obchodziło mnie czy ta hsitoria jest wiarygodna czy nie, chociaż dla mnie osobiscie była. Bo "Pręgi" poruszyły całe moje metr-sześciedziesiąt. Wyłączyły myslenie dobra/zła reżyseria, ładne/brzydkei zdjęcia - były emocje, uczucia, gryzienie palców. I były nawet łzy pod koniec. Wcale nie dlatego, że był on wzruszający, ale dlatego, że musiałam jakoś dać upust wszystkim emocjom, którymi zostałam zbombardowana w czasie seansu. To lubie w kinie - takie emocjonalne oczyszczenie. Głębokie przeżycia. Mocne reakcje. Takie filmy chcę oglądać - żeby trafiały właśnie w moją sfere podświadomości i odczuć, a nie rozsądnego myślenia i analizy. Dodaje "Pręgi" do ulubionych. Bez chwili zawahania. Ten film jest już po prostu "mój".